Glaucous ara, nazwa naukowa Anodorhynchus glaucus to duża, całkowicie niebieska papuga południowoamerykańska, należąca do gigantycznej grupy papug neotropikalnych, powszechnie znanych jako ara.
Glaucous Ara (Anodorhynchus glaucus) Profil
Ta jaskrawa ara, zwykle uważana za wymarłą, jest ściśle powiązana z arą Leara A. leari i arą hiacyntową A. hyacinthinus. W Guaraní po wokalizacjach określa się to jako guaa-obi.
Glaucous ara Opis
Gatunek ten został ostatecznie odnotowany w latach sześćdziesiątych XX wieku i prawdopodobnie znacznie zmalał z powodu łapania, kupowania i sprzedawania, a także czystego otoczenia groźby, degradacji i dziesiątkowania.
Niemniej jednak, Glaucous Ara właściwie przetrwałaby, na tej podstawie, że nie zdecydowana większość jej dawnych osiągnięć w przeszłości została w zadowalającym stopniu zbadana, a recenzje były wytrwałe i przekonujące. Każda pozostała populacja może być niewielka, dlatego jest traktowana jako krytycznie zagrożona.
70 cm (27,5 cala) długości, prawdopodobnie w połowie blady turkusowo-niebieski z ekspansywną szarawą głową. Ma wydłużony ogon i sporą fakturę.
Posiada żółty, odsłonięty pierścień wokół oka i występy w kształcie półksiężyca otaczające żuchwę. Ich cykl życiowy nie jest prawidłowo rejestrowany, niektórzy twierdzą, że żyli 14-20 lat, jednak ponieważ większość większych papug po prostu żyje ponad 60 lat, nie ma powodu, aby ta Glaucous Ara nie mogła żyć tak długo.
Sroka ara ma 70 cm długości. Jest w dużej mierze blady turkusowo-niebieski z dużą, szarawą głową. Okres jaskrawości określa jego zabarwienie.
Ma wydłużony ogon i dużą fakturę. Posiada żółty pierścień gołym okiem oraz występy w kształcie półksiężyca graniczące z żuchwą.
Zmienność i upadek
Kura ta pochodziła z północnej Argentyny, południowego Paragwaju, obszaru Chaco i llano w Boliwii w pobliżu miasta Santa Cruz de la Sierra, północno-wschodniego Urugwaju i Brazylii.
Stało się niezwykłe w XIX wieku z powodu pułapek i braku siedlisk, aw XX wieku uzyskano tylko dwa możliwe do osiągnięcia recenzje nieokiełznanych ptaków.
Wyprawy ornitologów do południowo-zachodniego Paragwaju w latach dziewięćdziesiątych XX wieku nie wykazały żadnych dowodów na istnienie tego gatunku.
Ponadto dane o arach posiadali tylko najstarsi mieszkańcy tego obszaru, a ostateczny gatunek odnotowano w latach 70. XIX wieku.
Zaginięcie kury jest najprawdopodobniej związane z uwięzieniem osiadłych dorosłych w celu handlu dzikimi kurami oraz hurtowym wycinką palmy yatay, Butia yatay, której orzechy wydawały się stanowić jej najważniejszy posiłek.
Chociaż odpowiednie siedlisko pozostaje w El Palmar Nationwide Park, w argentyńskiej prowincji Entre Ríos, oprócz południowej Brazylii, żadne pogłoski o dalszym istnieniu kury przez wiele lat nie potwierdziły wiarygodności.
Wyszukiwanie przeprowadzone przez Joe Cuddy'ego i Tony'ego Pittmana w 1992 roku wykazało, że ptaki wymarły z ich dawnych odmian.
Krążyły pogłoski, że w Argentynie i Boliwii widziano niebieskie ary, a sprzedawca w Rosario w Argentynie zapewniał okazy rezydujące.
Nieżyjący już George Smith wygłosił wiele przemówień bogatych w dane dotyczące ochrony ary, razem z tym gatunkiem, który, jak przyznał, nie wyginął na wolności, jednak istniał w odległych rejonach Boliwii, gdzie spotkał traperów, którzy mogli zasiedlić ten gatunek.
Co więcej, przyznał, że drzewostany z czystej dłoni istniały „o ile dostrzeże”, kiedy przelatywał nad światem, który ma dopiero zostać zbadany.
Badanie z 2018 r., W którym powołuje się na wzorce wymierania kur, ciężkie zniszczenie ich siedlisk i brak jakichkolwiek potwierdzonych obserwacji, z powodu tego, że lata 80. naprawdę pomogły w podniesieniu gatunku do poziomu krytycznie zagrożonego - prawdopodobnie wymarłego.
