Średniej wielkości mewa białogłowa wydaje się być podobna do mew śledziowych i kalifornijskich, jednak jest mniejsza, z krótszym dziobem i szerokim, czarnym pierścieniem wokół niego.
Mewa rzeczna jest niewiele większa i bardziej masywna niż mewa mew.
Biała sylwetka i ogon mewy, znowu łupkowo-szara i skrzydła oraz czarne końcówki skrzydeł z masywnymi białymi plamami (okna domowe), typowe dla większości mew, są obecne na mewach pierścieniowatych.
Młodocianych mewy rzecznej ma cętkowany brąz z domieszką dorosłego upierzenia. Ma różowe nogi i różowy dziób z ciemnawą końcówką.
Ponieważ kura dojrzewa, nogi mewy żółtej żółkną, a dziób staje się żółty z czarnym pierścieniem. Oko dorosłego również może być żółte.
Dorosły osobnik w nielęgowym upierzeniu ma na głowie brązowe pręgi. Mewie rzecznej potrzebuje trzech lat, aby osiągnąć dojrzałość.
Mewa pospolita (Larus delawarensis) to mewa średniej wielkości. Tytuł rodzaju pochodzi od łacińskiego Larus, który wydaje się odnosić do mewy lub innego masywnego ptaka morskiego. Dokładne określenie delawarensis odnosi się do rzeki Delaware. [
Opis
Gatunek mewy rzecznej znany jest z ciemnego pierścienia wokół dzioba.
Dorosła mewa pierścieniowa ma 49 cm (19 cali) wielkości i 124 cm (49 cali) rozpiętości skrzydeł. Góra, szyja i dół są białe; stosunkowo szybki rachunek jest żółty z ciemnym pierścieniem; ponownie i skrzydła są srebrnoszare, a nogi żółte. Oczy są żółte z fioletowymi obwódkami.
Ta mewa pierwiastkowa potrzebuje trzech lat, aby uzyskać upierzenie rozpłodowe; wygląda na modyfikacje z każdą jesienią linienia. Typowa długość życia osoby, która osiąga dojrzałość, wynosi 10,9 lat
Dystrybucja i siedlisko
Siedlisko lęgowe mewy pierścieniowej znajduje się w pobliżu jezior, rzek lub wybrzeża w Kanadzie i północnych Stanach Zjednoczonych.
Gniazdują kolonialnie na dnie, zwykle na wyspach. Samica mewy rzecznej zwykle poświęca się swojej witrynie lęgowej, jeśli nie partnerowi, od 12 do 12 miesięcy.
Mewa pierścieniowata jest dobrze rozpoznawalnym widokiem na parkowaniu w wielu Stanach Zjednoczonych, gdzie można by ją powszechnie spotkać gromadząc się w ogromnych ilościach.
Na niektórych obszarach wypiera znacznie mniej agresywne ptaki, takie jak częsta rybitwa.
Mewa rzeczna jest wędrowna i najczęściej przenosi się na południe do Zatoki Meksykańskiej oraz wybrzeży Atlantyku i Pacyfiku w Ameryce Północnej oraz do Jezior Nicejskich.
Mewy rzeczne są obecne we wszystkich rodzajach siedlisk i występują na wielu kontynentach Ameryki Północnej.
Często są odkrywane w pobliżu współczesnych lub słonych wód i czerpią korzyści z alternatywnych źródeł żerowania na obszarach rozwiniętych, takich jak tony parkingowe, miejsca do jedzenia, wysypiska śmieci i obszary rolnicze.
Ponadto mewa pospolita zamieszkuje wyjątkowo czyste obszary, podobne do wybrzeży i zatok. Rzadko kiedy są odkrywane daleko od brzegu.
Nawyki mewy
Podobnie jak większość mew, mewy pospolite są stadne, przystosowalne i oportunistyczne. Dużo żerują na lądzie, ale dodatkowo żerują podczas brodzenia, pływania lub latania.
Mewy te spędzają znaczny okres czasu na wyłubywaniu, a czasem kradzieży posiłków od różnych ptaków.
Gromadzą się przy stawach ściekowych i na polach uprawnych, gdzie trzymają się pługów, zbierając robaki i małe gryzonie.
Włóczęgostwo
Ta mewa rogata jest codziennym wędrowcem po zachodniej Europie. W Irlandii i Nicei w Wielkiej Brytanii nie jest to rzadkość, a wiele ptaków często zimuje w tych międzynarodowych lokalizacjach.
Plan odchudzania
Mewy rzeczne żerują w locie lub wybierają przedmioty podczas pływania, spaceru lub brodzenia. Ponadto kradną posiłki różnym ptakom i nieustannie grzebią.
Są wszystkożerne; ich program utraty wagi może obejmować owady, ryby, zboże, jaja, dżdżownice i gryzonie.
Ptaki te są oportunistyczne i dobrze przystosowały się do spożywania posiłków po wyrzuceniu, a nawet pozostawieniu ich bez opieki.
Jest uważany za szkodnika przez wielu plażowiczów ze względu na skłonność do kradzieży niestrzeżonych posiłków na zatłoczonych brzegach morza.
Ptaki gromadzą się na brzegach morza, w przystaniach, dokach i parkach, gdzie ludzie będą je karmić. Czystymi wrogami mewy są szczury, lisy, psy, koty, szopy, kojoty, orły, jastrzębie i sowy.
Mewy rzeczne zjadają wszelkiego rodzaju problemy, łącznie z robakami, larwami, dżdżownicami, ściekami, śmieciami, małymi gryzoniami, rybami i różnymi organizmami wodnymi.
Zagnieżdżanie
Mewa rzeczna będzie obecna w mieszanych koloniach z większymi mewami, w miejscu, w którym zwykle wywierana jest presja, aby korzystać z nieoptymalnego siedliska w pobliżu wody, a ich gniazda są podatne na powodzie.
Kolonie położone są na nisko położonych, piaszczystych wyspach, a na dnie buduje się gniazda. Każdy członek pary pomaga zbudować małe gniazdo trawy i gałązek.
Każdy asystent inkubuje od 2 do 4 jaj przez cztery tygodnie, a każdy pomaga w wylęgu i karmieniu, gdy tylko młodszy wykluje się.
Młodsze mogą wyjść z gniazda po 2 dniach, jednak pozostaną zamknięte do momentu wylęgania się przez około 5 tygodni. Gniazda z więcej niż 4 jajami są często wynikiem dzielenia gniazda przez dwie samice.
Status migracji
Mewy rzeczne migrują w stadach, wzdłuż linii brzegowych i głównych dolin rzecznych. W Waszyngtonie wzdłuż linii brzegowej przebywa wielu zimowych mieszkańców.
Hodowcy w Japonii w stanie Waszyngton mogą trzymać się na nizinach przez cały rok, jednak wielu migruje na wybrzeże.
Stan ochrony
Mieszkańcy mewy pospolitej doświadczyli poważnego upadku w początkach XX wieku ze względu na wygląd, niemniej jednak od tego czasu odbił się i obecnie rozwija się dzięki swojej różnorodności, tak że uważa się go za uciążliwy w niektórych obszarach.
Duża część przyrostu obecnego mieszkańca zostanie przypisana sposobom korzystania ze źródeł posiłków podobnych do wysypisk śmieci, działalności rolniczej na dużą skalę oraz usług nawadniających.
W 1990 roku liczba mieszkańców mew pierścieniowatych w Ameryce Północnej szacowana była na 3-4 miliony i stale rosła.
Główne kolonie rozrodcze w tym stanie znajdowały się w Waszyngtonie i zostały założone już w 1930 roku.
Mewy pierścieniowe nie kolonizowały zachodniego Waszyngtonu do 1976 r., Kiedy to główne pary gniazdowały w Willapa Bay i Whitcomb Island w Greys Harbour.
Inicjatywy zaporowe w japońskim Waszyngtonie pomogły mieszkańcom w rozwoju tej części stanu.
Mieszkańcy zachodniego Waszyngtonu rozwinęli się równie dobrze, jednak konkurenci z większymi gatunkami mew mogą ten postęp ograniczyć.
Pod koniec XIX wieku na mewę obrączkowatą polowano ze względu na jej upierzenie. Od tego czasu jego mieszkańcy odżyli i jest to prawdopodobnie najbardziej typowa mewa w Ameryce Północnej.
