Islandzka mewa, nazwa naukowa Larus glaucoides to średniej wielkości mewa, która rozmnaża się w arktycznych obszarach Kanady i Grenlandii, jednak nie na Islandii, jak sugeruje jej nazwa, gdzie można ją zobaczyć tylko przez całą zimę.
Tytuł rodzaju pochodzi od łacińskiego larus, który wydaje się odnosić do mewy lub innego gigantycznego ptaka morskiego.
Dokładny tytuł glaucoides wskazuje na podobieństwo do Larus glaucus, synonimu Larus hyperboreus, mewy jaskrawej; -oides jest historycznym greckim i oznacza „przypominający”.
Blada mewa północna, jeśli chodzi o wymiary mewy srebrzystej, jednak bardziej elegancka i zwrotna w locie.
Niezależnie od tytułu, dzieje się to na Islandii wyłącznie zimą. Standardowy gatunek białoskrzydły gniazduje wyłącznie na Grenlandii, podczas gdy gatunek „Kumlien”, z szarością na końcach skrzydeł, gniazduje w północno-wschodniej Kanadzie, a zimuje głównie w Japonii w Kanadzie i północno-wschodnich Stanach Zjednoczonych.
Gatunek „Thayer”, do niedawna uważany za odrębny gatunek, gniazduje w dalekiej północnej Kanadzie, a zimuje głównie na wybrzeżu Pacyfiku.
Wydaje się, że te dwie ostatnie odmiany przenikają się wzajemnie w miejscu, w którym ich obszary gniazdowania są dostępne w kontakcie na obszarze Wyspy Baffina w Arktycznej Kanadzie.
Islandzka jest wędrowna, zimuje od północnego Atlantyku aż do południa ze względu na Wyspy Brytyjskie i najbardziej wysunięte na północ stany Japonii w Stanach Zjednoczonych, a także w głębi Ameryki Północnej i daleko na zachód z powodu zachodnich Jezior Nicejskich.
W Europie jest o wiele mniej niż ta sama jaskrawa mewa.
Mewy islandzkie rozmnażają się na smukłych występach klifów w Arktyce i z wdziękiem żerują nad wodą, zwykle wyrywając ryby z podłogi bez przyziemienia.
Wiele zim spędza w zamarzniętych wodach Arktyki, jednak niektóre islandzkie mewy docierają na południe, na północny wschód, do jezior Nicei i zachodniego wybrzeża.
Upierzenie mewy islandzkiej jest zmienne, zwłaszcza końcówki skrzydeł dorosłych, które mogą różnić się od czystej bieli na wschodzie do czerni na zachodzie.
Mewę o ciemniejszych skrzydłach z Zachodu uważano kiedyś za wyjątkowy gatunek; 2 zostały skumulowane w 2017 roku.
Mewa islandzka to mewy średniej wielkości o stosunkowo smukłych, krótkich płatnościach. Mają dość długie skrzydła, które skutecznie sięgają przed ogon.
Amerykański takson mewa Kumlien jest zwykle uważany za podgatunek L. g. kumlieni, mewy islandzkiej. Pod uwagę brany jest takson mewa tajska jako podgatunek L. g. thayeri, mewy islandzkiej przez Amerykańskie Towarzystwo Ornitologiczne od 2017 r.
Ten gatunek mewy islandzkiej rozmnaża się kolonialnie lub pojedynczo na wybrzeżach i klifach, tworząc na dnie klifu gniazdo wyłożone trawą, mchem lub wodorostami. Zwykle składa się dwa lub trzy łagodne brązowe jaja.
Postępowanie żywieniowe
Pożywienie w locie poprzez zanurzanie się w dnie wody w celu wybrania przedmiotów lub zanurzanie się po prostu pod podłogę; dodatkowo karmi podczas pływania lub spaceru.
Jajka
2-3. Polerowany do oliwkowego z ciemniejszymi brązowymi plamami. Inkubacja może odbywać się dla każdej płci; przedział inkubacji nieznany. Młodszy: każda matka i ojciec najprawdopodobniej karmią młodsze. Nie rozpoznano młodszego wieku.
Młodszy
Każda matka i ojciec najprawdopodobniej karmią młodsze. Nie rozpoznano młodszego wieku.
Reżim żywieniowy
Głównie ryby. Oprócz szerokiej gamy drobnych ryb, odżywia się dodatkowo mięczakami, skorupiakami, padliną, jagodami, nasionami.
Okrągłe kolonie mniejszych ptaków morskich mogą przyjmować jaja lub młodsze i rzadko grzebią martwe młodsze ptaki.
Dodatkowo mógł żerować na odpadkach wokół wysypisk śmieci, doków, łodzi rybackich.
Zagnieżdżanie
Zwyczaje hodowlane mało znane. Najprawdopodobniej nie rozmnaża się do 4 lat. Gniazduje w koloniach, zwykle w identycznych koloniach z czarnonogimi Kittiwakes, zazwyczaj z mewami jaskrowymi.
W tak połączonych koloniach mewy islandzkie często gnieżdżą się częściej niż kociaki, rzadziej niż mewy jaskrawe.
Witryna internetowa Nest często znajduje się na półce skalnej, na której znajduje się ocean. Gniazdo (najprawdopodobniej zbudowane przez każdą płeć) jest nieporęcznym kopcem traw, mchu i cząstek, z płytką rozpaczą na wysokości.
Nominowany podgatunek, L. g. glaucoides, może być bardzo blada w każdym upierzeniu, bez melaniny, zgodnie z ideami prawyborów w upierzeniu dorosłego.
Dorosła mewa islandzka jest bladoszara powyżej, z żółto-zieloną fakturą. Niedojrzałe są bardzo bladoszare; faktura jest wyjątkowo ciemna niż w przypadku mewy sino i nie ma różu.
Islandzka to mewa średniej wielkości, choć stosunkowo smukła i lekka. Rozmiar może prawdopodobnie mierzyć od 50 do 64 cm (20 do 25 cali), rozpiętość skrzydeł wynosi od 115 do 150 cm (45 do 59 cali), a waga od 480 do 1100 g (1,06 do 2,43 funta).
Spośród powszechnych wymiarów, cięciwa mewy islandzkiej wynosi 37,9 do 44. Trzy cm (14,9 do 17 cali), faktura to 3,6 do pięciu.
Cztery cm (1,4 do 2,1 cala), a stęp ma 4,9 do 6,7 cm (1,9 do 2,6 cala). Jest mniejszy i cieńszy niż bardzo gigantyczna mewa jaskrowa i często jest mniejszy niż mewa srebrzysta. Dojrzałość trwa 4 lata.
Detale
Islandia Mewy gniazdują w odległej Arktyce, na groźnych klifach z widokiem na fiordy.
Widok ten wywarł wrażenie na przyrodniku z początku XX wieku, który napisał, że kolonia islandzkich mew „zapewniała niezapomniany widok, jak w zestresowanej chmurze, które histerycznie toczyły się w zręcznych ewolucjach w kierunku okropnej fasady dobrego cypla”.
Islandzka mewa przyprawiała taksonomów o ból głowy. Z pewnością dzieli się na trzy podgatunki, z których jeden (Thayer's Gull) był uważany za odrębny gatunek do 2017 roku.
Aby pokazać, jak skomplikowane mogą być te mewy, kiedyś uważano, że Thayer należy do zupełnie innego gatunku - mewy.
Główna różnica między podgatunkami Islandii, Kumliena i Thayera polega na tym, jak ciemne są końce skrzydeł u dorosłych. Niektóre ptaki zachodnie (Thayer's) mają całkowicie ciemne końcówki skrzydeł; inne w Japonii, Kanadzie i Grenlandii (Islandia lub podgatunek „glaucoides”) mogą mieć całkowicie białe końcówki skrzydeł, a pomiędzy nimi istnieje wiele różnic.
Najstarsza zarejestrowana mewa islandzka miała co najmniej cztery lata, osiem miesięcy była przestarzała, kiedy została zauważona żywcem na wolności w Japonii w Kanadzie i rozpoznana przez jej zespół.
Rozmnażają się na przybrzeżnych klifach w nadmiernej Arktyce i żerują na otwartych wodach wśród paku lodowego.
Zimą zdarzają się wzdłuż wybrzeży i żerują blisko brzegu, na wybrzeżach morskich i ogólnie na trawnikach, polach uprawnych i wysypiskach śmieci.
Dorosłe osobniki mają znowu bladoszary i skrzydła, żółtą fakturę i białą głowę i szyję, które mogą być brązowawe rozmazane w zimowym upierzeniu.
Końcówki skrzydeł są niezwykle zmienne, zwykle od szarego do białego na wschodzie i ciemniejsze na zachodzie.
Młode osobniki są od łagodnego do średnio brązowego nakrapianego z białym; niedojrzałe mają bladoszare grzbiety z cętkowanymi brązowawymi skrzydłami i ciemnymi wypustkami. Nogi są różowe w każdym wieku.
Decyzja jest krzykiem „śmiechu” jak mewa srebrzysta, jednak wzmożonym tonem.
Podobnie jak większość mew Larus, są to zwierzęta wszystkożerne, zjadające ryby, mięczaki, podroby, skrawki i jajka.
Żerują podczas lotu, zbierając posiłki na dnie lub po prostu pod wodą, a więc dodatkowo karmią się spacerując lub pływając.
Ich nawyki związane ze zbieraniem sprawiają, że często są wysypiskami śmieci, sprzedawcami ścieków i miejscami czyszczenia ryb.
Islandzkie mewy to smukłe lotniczki z dość szybkimi uderzeniami skrzydeł. Zwykle żerują, lecąc nisko nad wodą i nurkując w dół, aby wybrać ryby lub różne posiłki bez przyziemienia.
Islandzka mewa składa się z trzech podgatunków, które zmieniają się najbardziej widocznie pod wpływem koloru końcówek skrzydeł.
Gatunek „Islandia” rozmnaża się na Grenlandii, a zimuje głównie na północnym Atlantyku (razem z Islandią). Końcówki skrzydeł są bardzo blade do zupełnie białych.
Podgatunek „Kumlien” to postać najczęściej spotykana zimą na wschodnim wybrzeżu Ameryki Północnej. Końcówki jego skrzydeł różnią się od prawie białych do szarych.
Gatunek „Thayer” (choć do 2017 r. Należał do osobnego gatunku) zimuje na zachodnim wybrzeżu Ameryki Północnej.
Mewy islandzkiej często mają ledwie ciemniejsze skrzydła, od ciemnoszarych do czarnych na końcach, a zimą na czubku i szyi występują ciężkie smugi lub smugi.
Każda z tych odmian zachodzi na siebie, a kilka osób nie może być po prostu przypisanych do podgatunku opartego głównie na upierzeniu mewy islandzkiej i innych.
