Amerykański sokół wędrowny, nazwa naukowa Falco peregrinus, znany również jako wędrowny, a Ameryka, historycznie znana jako północnoamerykańska błyskawica kaczki, jest wielkim ptakiem myśliwskim (reporterem) z rodziny Falconi. Jest tam ogromny Sokół w kształcie wrony, z niebiesko-szarym tyłkiem, białymi ulewami i czarną głową.
Peregrine słynie z prędkości, przekracza 320 km / h (200 mil) podczas opisywanego przystanku myśliwskiego (nurkowanie z dużą prędkością) i czyni go najszybszym członkiem najszybszego na świecie gatunku ptaków i zwierząt.
Według programu telewizyjnego National Geographic maksymalna zmierzona prędkość sokoła wędrownego wynosi 389 km / h (242 mph).
Podobnie jak zjadacze rzepaku, sokoły wędrowne są dymorficznymi płciami, w których samice są znacznie większe niż samce.
Według badań, ma największą prędkość przetwarzania wizualnego spośród wszystkich testowanych zwierząt i może zarejestrować do 129 Hz lub cykli na sekundę poszczególnych zmian.
Analogicznie, film to seria fotosów wyświetlanych na ekranie. Te obrazy muszą zostać zmienione na około 25 klatek na sekundę, zanim zostaną wyświetlone jako spontaniczne i jako oddzielne, pojedyncze obrazy.
Film musi być odświeżany z prędkością 129 klatek na sekundę, zanim zacznie migać sokoły wędrowne, zobaczą stalowe obrazy i zobacz płynny ruch.
Obszary lęgowe wędrownych obejmują obszary od arktycznej tundry po tropik. Występuje prawie wszędzie na świecie z wyjątkiem skrajnych regionów polarnych, bardzo wysokich gór i większości lasów tropikalnych.
Jedynym większym lądem wolnym od lodu, na którym jest całkowicie nieobecny, jest Nowa Zelandia. To sprawia, że jest to jeden z najbardziej rozległych ptaków drapieżnych na świecie i jeden z najpowszechniej dostępnych gatunków ptaków.
W rzeczywistości jedyny naziemny gatunek ptaków występujący na większym obszarze geograficznym nie zawsze jest naturalny, ale jest to powszechnie praktykowany przez ludzi gołąb skalny, który obecnie stanowi źródło ofiar wielu populacji wędrownych.
Peregrine jest bardzo udanym przykładem miejskiej przyrody na większości obszarów swojego zasięgu, wykorzystując wysokie konstrukcje budowlane, takie jak gołębie i kaczki, jako obfitość zdobyczy.
Zarówno angielskie, jak i naukowe nazwy tego gatunku odnoszą się do zwyczajów migracyjnych wielu północnych populacji jako „sokół podróżniczy”. Eksperci rozpoznają od 17 do 19 podgatunków różniących się wyglądem i zakresem.
Nie ma zgody co do tego, czy odrębny sokół berberyjski jest reprezentowany przez dwa podgatunki Falco peregrinus, czy też jest to odrębny gatunek, F. pelegrinoides.
Odchylenia tych dwóch gatunków są stosunkowo nowe, w ostatniej epoce lodowcowej, więc różnice genetyczne między nimi (i różnice w ich wyglądzie) i stosunkowo niewielkimi różnią się genetycznie tylko o około 0,6-0,8%.
Chociaż jego dieta składa się prawie wyłącznie z ptaków średniej wielkości, wędrowny czasami polują na małe ssaki, małe gady, a nawet owady.
Osiągając dojrzałość płciową w ciągu roku, zwykle buduje gniazda, aby przetrwać na krawędzi łodzi lub, ostatnio, w wysokich konstrukcjach wykonanych przez człowieka.
Ze względu na powszechne stosowanie niektórych pestycydów, zwłaszcza DDT, sokół wędrowny stał się w wielu przypadkach gatunkiem zagrożonym.
Od czasu wprowadzenia zakazu DDT od wczesnych lat siedemdziesiątych populacja odrodziła się, wspierana przez ochronę miejsc lęgowych na dużą skalę i wypuszczona na wolność.
Amerykański sokół wędrowny jest szanowanym ptakiem sokolniczym ze względu na jego silną zdolność polowania, wysoką zdolność do trenowania, wszechstronność i dostępność dzięki hodowli w niewoli. Jest skuteczny w przypadku większości gatunków ptaków łownych, od małych do dużych.
Opis
Sokół wędrowny ma długość ciała od 34 do 58 cm (13-23 cali) i rozpiętość skrzydeł do 120 cm (20 cali).
Mężczyźni i kobiety mają te same znaczenia i upierzenie, ale jak wiele ptaków, sokół wędrowny ma rozmiar płciowy, w którym samce dorastają do 5% więcej samic niż samców.
Samce ważą od 330 do tysiąca gramów (0,73-22,20 funta). Znacznie większe samice ważą od 700 do 1500 gramów (1,5-33 funtów).
W większości podgatunków samce ważą mniej niż 700 gramów (1,5 funta), a samice ponad 800 gramów (1,8 funta), przy czym nierzadko zdarza się, że samice ważą około 50% więcej niż ich samce rozmnażające.
Standardową miarą liniową wędrowca jest linka skrzydłowa mierząca 26,5 do 39 cm (10,4-15,4 cala), ogon mierzący 13-19 cm (5,1-7,5 cala) i stęp mierzący 4,5 do 5,6 cm (1,8-22 cala). ).
U dorosłych plecy i długie, spiczaste skrzydła są zwykle koloru szarego do niebieskiego, a część garderoby jest ciemna (patrz „Obniżenie” poniżej).
Skrzydła są odporne na ciemnobiałe do rdzawych pod spodem z ciemnymi, przezroczystymi pasami ciemnobrązowego lub czarnego. Podobnie jak grzbiet, ale ogon jest cienki, z cienkimi, przezroczystymi prętami, długi, smukły i zaokrąglony z czarną końcówką i białą opaską na końcach.
Wierzchołek głowy i „wąsy” wraz z policzkiem ostro kontrastują z czernią, szyją i bladymi bokami białej szyi.
Nogi są koloru żółtego, a gryzaki i paznokcie czarne. Górna szczypta jest wykopana w pobliżu czubka, co jest adaptacją, która umożliwia Falconowi zabicie ofiary poprzez przemieszczenie kręgosłupa w szyi.
Niedojrzały ptak jest zabandażowany, o wiele bardziej uderzający niż spód, ma bladoniebieski ząb i pierścień orbitalny.
Ekologia i zachowanie
Sokół wędrowny zamieszkuje większość pasm górskich, dolin rzecznych, wybrzeży i rozwijających się miast. Na obszarach o łagodnym zimowaniu będą to zwykle stali mieszkańcy, a niektóre osobniki, zwłaszcza dorosłe samce, będą przebywać na obszarach lęgowych, z tym że populacje hodowane tylko w klimacie arktycznym zwykle migrują na duże odległości podczas północnej zimy.
Wykonując Stroop, Sokół wędrowny osiąga większą prędkość niż jakiekolwiek inne stworzenie na planecie, w tym wzrost wysokości, a następnie nurkowanie z prędkością ponad 320 km / h (200 mil), uderzając w jedno ze skrzydeł, aby nie zaszkodzić samo.
Ciśnienie powietrza z tego typu kąpieli może prawdopodobnie uszkodzić płuca ptaka, ale guzki górnej kości nosa Sokoła są teoretycznie zaprojektowane tak, aby kierować silny strumień powietrza z dala od nosa, umożliwiając ptakowi łatwiejsze oddychanie podczas nurkowania, zmniejszenie zmian ciśnienia powietrza.
Aby chronić oczy, Sokoły wykorzystują swoje wyimaginowane błony (trzecie powieki), aby rozproszyć łzy i usunąć zanieczyszczenia z oczu, aby zachować wzrok.
Badanie badające fizykę lotu „standardowego Falcona” wykazało teoretyczne ograniczenia prędkości do 400 km / h (250 mil) dla lotów na małej wysokości i 625 km / h (388 mil) dla lotów na dużych wysokościach. W 2005 roku Ken Franklin zarejestrował Falcon Stooping przy maksymalnej prędkości 389 km / h (242 mph).
Średnia długość życia sokołów wędrownych na dzikich obszarach wynosi od 19 lat do 9 miesięcy. Śmiertelność w pierwszym roku spada do 59-70%, u dorosłych do 25-32% rocznie.
Oprócz zagrożeń antropogenicznych, takich jak zderzenia z obiektami stworzonymi przez człowieka, wędrowne mogą zostać zabite przez duże burze i sowy.
Sokół wędrowny jest żywicielem wielu pasożytów i patogenów. Jest to wektor dla awipoksawirusa, wirusa choroby Newcastle, wirusa Falconid Herpesvirus 1 (i prawdopodobnie innych herpesviridae) oraz niektórych grzybic i infekcji bakteryjnych.
Do pasożytów wewnętrznych należą Plasmodium rilicum (malaria zwykle nie występuje u sokoła wędrownego), przywrowiec Sterigidae, Ceratospiculum amaculata (nicienie) i tasiemce. Znanymi ektopasożytami sokoła wędrownego są wszy żute, ceratophilus Gary (słomka) i latające na Hippoboskidae (Icosta nigra, Ornithocton erythrocephala).
Wędrowne arktyczne ścigają drapieżniki, by gniazdować na sokołach, a jastrzębie o dachowych nogach (Butte Legopas) mogą wykorzystywać te gorące miejsca jako strefy gniazdowania.
Wychowanie
Sokół wędrowny żywi się prawie wyłącznie ptakami średniej wielkości, takimi jak gołębie, ptactwo wodne, śpiewające i brodzące. Ten sokół jest osadzony w wysokich budynkach lub mostach, a większość tych mieszkających w miastach ptaków siedzi na różnych gołębiach.
Szacuje się, że na całym świecie tablice te przewidują od 1500 do 2000 gatunków ptaków (do około jednej piątej światowych gatunków ptaków).
W Ameryce Północnej polowanie pochłonęło 3 gramy (0,11 uncji) od kolibrów (Silasphorus i Archilochus ssp) do 3,1 kg (6,8 funta) żurawia kanadyjskiego (zabitego przez Stroopa na Alasce) przez wędrownego, chociaż większość ofiar została zabrana w 20 g (Waga od 0,71 uncji (mały wróblowiec) do 1100 g (2,4 funta) (np. Kaczki i mewy).
Amerykański sokół wędrowny Ameryka Północna Ryaptarera najbardziej zróżnicowany gatunek spośród wszystkich gatunków ptaków ma ponad 300 gatunków, w tym prawie 100 sorabarda padło ofiarą.
Regularnie przewiduje się małe błyskawice i sowy, głównie małe sokoły, takie jak pustułka, merlin i ostra błyszcząca błyskawica.
Na obszarach miejskich głównym składnikiem diety perezrina są gołębie skalne lub zdziczałe, które w niektórych miastach stanowią 5% lub więcej diety amerykańskiego sokoła wędrownego.
Regularnie łapie się również inne pospolite ptaki miejskie, gołębie żałobne, gołębie grzywacze, pospolite przeróbki, migotniki północne, szterlingi, rudziki, kosy pospolite i krukowate (takie jak sroki lub padlina, dom i wrona amerykańska).
Z wyjątkiem nietoperzy łowionych nocą, amerykański sokół wędrowny rzadko poluje na ssaki, ale czasami adoptowane są małe gatunki, takie jak szczury, wiry, słomki, szczury, szczury i wiewiórki.
Duże podgrupy populacji przybrzeżnych żywią się prawie wyłącznie ptakami morskimi.
Zimowy sokoła z plemienia Tundarius został zauważony podczas udanego polowania na młodego ibisę szkarłatnego na brazylijskich mokradłach Cubauto.
Owady i gady stanowią niewielką część diety amerykańskiego sokoła wędrownego, która różni się znacznie w zależności od tego, co jest dostępne dla ofiary.
Amerykański sokół wędrowny często poluje o świcie i zmierzchu, kiedy polowanie jest najbardziej aktywne, ale jest szczególnie zdeterminowany w miastach, zwłaszcza w nocy, kiedy polowanie może być powszechne w nocy.
Do migrantów nocnych zabranych przez amerykańskiego sokoła wędrownego należą egzotyczne gatunki, takie jak kukułka żółtodzioba, czarnoszyja Grabi, Virginia Rail i przepiórka zwyczajna.
Polowanie na amerykańskiego sokoła wędrownego wymaga pustej przestrzeni i dlatego często poluje na otwartych wodach, mokradłach, dolinach, polach i tundrze, szukając ofiary z wysokiego okonia lub wiatru.
Duże ssaki migrantów, zwłaszcza gatunki, które gromadzą się jak ptaki nadbrzeżne na otwartej przestrzeni, mogą być całkiem atrakcyjne dla polowania na amerykańskiego sokoła wędrownego.
Po odczytaniu plam ofiary zaczęła się zatrzymywać, składając ogon i skrzydła do tyłu, z ugiętymi nogami. Ofiara jest zwykle uderzana i chwytana w powietrzu; Sokół wędrowny uderza w ofiarę drapieżną stopą, zabija ją z zaskoczenia lub uderzenia, a następnie łapie ją w powietrzu. Jeśli ofiara jest zbyt ciężka, by ją unieść, wędrowny upuści ją na ziemię i tam zje.
Jeśli przegapią początkowy atak, wędrownik będzie ścigał swoją ofiarę w zbłąkanym samolocie. Chociaż wcześniej było to rzadkością, kilku wędrownych łowców konturów, takich jak naturalne połączenie, zaskakuje i atakuje ofiarę na ziemi, nawet pieszo.
Zdarzały się również rzadkie przypadki polowania na kamienie. Wędrowcze zostały również udokumentowane w sposób naturalny na małych dzieciach, z ptaków takich jak Kitswick. Ofiarę amerykańskiego sokoła wędrownego zbiera się przed jedzeniem. Niedawne badania wykazały, że obecność wędrownych gatunków niepożądanych jednocześnie ogranicza ich preferowaną zdobycz.
Począwszy od 2018 roku, najszybciej zarejestrowany Falcon wynosił 242 mil na godzinę (około 390 km / h). Naukowcy z Uniwersytetu w Groningen w Holandii i Uniwersytetu Oksfordzkiego wykorzystali symulację komputerową 3D w 2018 r., Aby wykazać, że duże prędkości pozwalają wędrowcom lepiej się rozwijać i osiągać dokładność uderzeń.
Reprodukcja
Sokoły wędrowne dojrzewają płciowo od jednego do trzech lat, ale w większych populacjach rozmnażają się po dwóch do trzech lat.
Para towarzyszy na całe życie i co roku powraca do tego samego miejsca lęgowego. Loty na zaloty obejmują mieszankę akrobacji powietrznych, precyzyjnych spirali i stromych nurkowań.
Samiec amerykańskiego sokoła wędrownego mija ofiarę i zostaje złapany w powietrzu do samicy.
Aby było to możliwe, kobieta leci do góry nogami, aby odebrać jedzenie ze szponu mężczyzny.
W okresie lęgowym amerykański sokół wędrowny jest regionalny; Stawy lęgowe są zwykle oddalone o ponad 1 km (0,62 mili) i często występuje duża liczba par, nawet w takich miejscach. Odległość między domami zapewnia odpowiednie zaopatrzenie w żywność parom i ich półkom.
Na terenie lęgowym można zbudować kilka gniazd w jednej parze; Liczba używana przez parę może wynosić od jednego lub dwóch do siedmiu w ciągu 16 lub 16 lat.
Amerykański sokół wędrowny gnieździ się na skrawku, zwykle na skraju klifu. Samica wybiera miejsce lęgowe, gdzie drapie płytkie zagłębienie o ziemię, piasek, żwir lub martwe rośliny, aby rozluźnić jaja. Nie są dodawane żadne materiały gniazda.
Gniazda klifowe są generalnie preferowane w stosunku do miejsc położonych od strony południowej, znajdujących się powyżej zbiorników wodnych, w tym roślinności. W niektórych regionach, takich jak części Australii i zachodnie wybrzeże północnej Ameryki Północnej, do gniazdowania wykorzystuje się duże pnie drzew.
Przed śmiercią większości europejskich wędrowców duże populacje Europy Środkowej i Zachodniej korzystały z niepotrzebnych gniazd innych dużych ptaków.
Może służyć jako miejsce gniazdowania na odległych, nieużywanych obszarach, takich jak rzemieślnicze, strome, a nawet skaliste niziny. W przeważającej części obecnie w wędrownych znajdują się wysokie budynki lub mosty.
Te sztuczne konstrukcje używane do hodowli są podobne do naturalnych struktur skalnych, które Peregrine wybiera na swoje miejsca lęgowe.
Ta para chroni wybrane miejsce gniazda przed innymi wędrownymi, a często przed wronami, Aaronem i mewami, a jeśli są przywiązane do gniazda, są też ssaki, takie jak lisy, kaczki, kotowate, niedźwiedzie, wilki i lwy górskie.
Zarówno gniazda, jak i (rzadziej) osobniki dorosłe są predysponowane przez ptaki repertuarowe o dużej masie, takie jak drapieżniki, duże sowy czy girifolcans.
Najpoważniejszymi drapieżnikami gniazd amerykańskich sokołów wędrownych w Ameryce Północnej i Europie są puchacz wielkolistny i puchacz zwyczajny. Podczas prób rozmnażania się dla wędrowców najpoważniejszą przeszkodą jest to, że sowy tych dwóch gatunków regularnie z dnia na dzień zbierają gniazda, kocięta i dorosłe osobniki.
Amerykański sokół wędrowny zbliżył się do gniazda, atakując całą szyję gwałcicieli, którzy byli w stanie śmiertelnie zabić Gold Aggall i Tuck's Gull (obaj zwykle unikają bycia potencjalnymi łowcami), aby chronić swoje gniazdo.
W jednym przykładzie, kiedy śnieżna sowa zabiła wędrowca z wyposażeniem, duża sowa została zabita przez związanego rodzica wędrowca.
Lokalnie daty wylęgu są różne, ale półkula północna trwa zwykle od lutego do marca, a południowa od lipca do sierpnia, chociaż australijski podgatunek Macropus może rozmnażać się pod koniec listopada, a populacja lęgowa może wystąpić w dowolnym czasie między czerwcem a grudniem.
Jeśli jaja giną na początku sezonu lęgowego, samica ma zwykle jeszcze jeden lęg, chociaż w Arktyce zdarza się to niezwykle rzadko ze względu na krótkie lato.
Zazwyczaj trzy do czterech jaj, ale czasami mniej niż jedno lub pięć jaj jest składanych na złom. Złożone jaja są białe z białymi lub brązowymi śladami.
Są inkubowane przez 29 do 33 dni, głównie przez samicę, podczas gdy samiec pomaga również w składaniu jaj w ciągu dnia, ale tylko samice zjadają je w nocy. Sporadycznie średnia liczba młodych ludzi znalezionych w gnieździe wynosi 2,5, a obiecana średnia liczba to około 1,5, ze względu na naturalną utratę produkcji i zagnieżdżanie się w wyniku bezpłodnej owulacji.
Po wygotowaniu dziecka krokwie (znane jako „aegis”) są pokryte kremowo-białą warstwą pod spodem i mają niezwykłą ilość stóp.
Amerykańskie sokoły wędrowne opuszczają gniazdo, aby zebrać zdobycz do karmienia niemowląt, zarówno mężczyźni (znani jako „sprzedaje opony”), jak i samice (zwane po prostu „sokołami”).
Obszar polowań rodzicielskich może rozciągać się w promieniu od 19 do 24 km (12 do 15 mil) od miejsca gniazda. Szczury przysięgają między 42 a 46 dniem po wykluciu i są zależne od swoich rodziców do dwóch miesięcy.
