The Cocoi Heron, nazwa naukowa Ardea cocoi jest gatunkiem długonogich kotek brodzących w domostwie czapli Ardeidae odkrytym w całej Ameryce Południowej. Ma przeważnie jasnoszare upierzenie z ciemnoszarym grzebieniem. Mięsożerca, poluje na ryby i skorupiaki w płytkiej wodzie.
Opis czapli Cocoi
Czapla Cocoi jest największym z gatunków czapli południowoamerykańskich i mierzy 95-130 cm (37,5-51 cali), chociaż rozmiary ciała wahają się w regionie; z ludźmi z Południa najprawdopodobniej największymi.
Waga dorosłej czapli kokosowej każdej kobiety i mężczyzny może wahać się od 1,14 do 3,2 kg (2,5 do 7 funtów). W dorosłym wieku, rozmiar skrzydeł został zarejestrowany jako 421-455 mm (16,5-18 cali), rozmiar ogona 161-173 mm (6,5-7 cali), źdźbła od podstawy 128,5-148,7 mm (5-6 cali) i stęp 179 -192 mm (7-7,5 cala).
Rozmiary są bardzo podobne do jej północnoamerykańskiego odpowiednika, dobrego czapli błękitnej, chociaż ta druga może być niewiele większa.
Płeć są jednakowe w każdym wymiarze budowy ciała i ubarwieniu. Ma znowu szare i wyższe skrzydła i białą szyję w kształcie litery S, uda, osłony skrzydeł pod ogonem i szkaplerze; z czarnymi smugami na szyi i górnej piersi.
Czoło i korona szczytu są czarne, a ta czerń rozciąga się aż do obszaru uwagi i aż do spiczastego grzebienia zwisającego z karku.
Na szyi mogą pojawić się czarne plamy, a po bokach piersi i brzucha czarne plamy. Kolor nóg został zgłoszony jako czarny, brązowo-szary lub ciemnawy niedoświadczony.
Tęczówka jest często żółta, a faktura nieciekawa żółta. Nagie pory i skóra w okolicy oczodołu są bladozielone. W Argentynie zauważono, że hodowla czapli Cocoi ma żywe żółte wypłaty z fioletowym odcieniem u podstawy i ciemnoróżowymi nogami.
W locie jego gigantyczne skrzydła sprawiają, że jest to stopniowy, ale solidny i elegancki lotnik. Głos jest głębokim rechotem. W sumie czapla Cocoi jest podobna do czapli siwej; jednak ta pierwsza ma ledwo ciemniejsze zabarwienie oraz wydłużoną szyję i grzebień.
U młodocianych części spodniej są popielate i poplamione płowoszarym. Szyja i wyższa podłoga ciała są bladobrązowe z odrobiną popiołu na szyi.
W porównaniu z dorosłymi, korona jest bardziej matowa, a osłony pod ogonem mają ciemne smugi.
Osobnikom młodocianym dodatkowo brakuje długich piór i grzebienia potylicznego typowego dla dorosłego.
Pomimo jaśniejszego ubarwienia, puszyste pisklę już wykazuje typowe dla dorosłego człowieka rozróżnienie między ciemną głową a bladą szyją.
Rozmieszczenie i siedlisko czapli kokosowych
Czapla Cocoi występuje w całej Ameryce Południowej, poza Andami i niektórymi częściami Argentyny.
Pochodzi z Argentyny, Panamy, Surinamu, Kolumbii, Wenezueli, Boliwii, Brazylii, Chile, Ekwadoru, Gujany Francuskiej, Gujany, Paragwaju, Peru i Urugwaju.
Ogółem czapla Cocoi jest szczególnie rozpowszechniona i rozciąga się od Ameryki Środkowej do wybrzeży kontynentalnej Cieśniny Magellana, jednak nie została odkryta bardziej na południe niż Chubut w Argentynie. Szacunkowy zasięg występowania to 20600000 km2.
Zamieszkuje bardziej wilgotne części Chaco i występuje jako włóczęga na Falklandach, Świętej Helenie, Wyspie Wniebowstąpienia i Tristan da Cunha.
To zwykły klient nie rozmnażający się w Trynidadzie i Tobago. Siedlisko obejmuje prawie każdą część wody lub terenów podmokłych z dala od gęstego lasu; wraz z brzegami jezior, bagnami, rzekami i ujściami rzek.
Ponadto wykazano, że odpowiednim żerowiskiem są lasy, łąki i brzegi morza.
Pastwiska z dużym prawdopodobieństwem wyglądają na nielubiane, ponieważ siedliska te są siedliskiem dużej liczby owadów, które są znacznie mniej preferowane jako ofiary niż ryby i ssaki. Na Falklandach siedlisko zdaje się składać z małych strumieni.
W jednym badaniu w rzece Parana odkryto, że woda z roślinnością wodną jest prawdopodobnie najbardziej korzystna, przyjmowana na wodach otwartych, z wyborem dna na brzegi morskie. Czapla ta znajduje się na wysokości do 2550 m npm.
Cocoi Heron Ekologia i żywienie
Czapla ta żywi się całkowicie rybami o długości powyżej 20 cm; dodatkowo zjadane są ssaki, płazy i ogólnie pluskwy.
Spożywane gatunki ryb obejmują krakacza białego, wilka, różne gatunki Leporinus do 200 mm długości i prochiloda prochiloda.
Dodatkowo zauważono, że czapla ta żeruje na padlinie i krabach błękitnych Callinectes. W Kolumbii dodatkowo zauważono, że pisklęta były karmione głównie rybami, a coraz mniej płazami i skorupiakami.
Czapla Cocoi łapie zdobycz, zwisając głowę w wodzie i pchając fakturę, aby dźgnąć w dół. Może dodatkowo przechylić głowę nad wodę, aby zanurzyć wyłącznie fakturę.
Podczas karmienia szczyt i szyja szybko się przenoszą, podczas gdy ciało pozostaje w bezruchu.
Karmienie jest często codzienne i samotne, szczególnie w Argentynie, chociaż w Chile uważa się, że jest to głównie karmnik nocny, z dziennym nocowaniem w krzakach z widokiem na wodę. W Wenezueli dodatkowo widziano, jak żeruje w gigantycznych zespołach.
Karmienie w miejscu odbywa się w ciągu dnia, wydaje się, że szczyt ćwiczeń żywieniowych występuje w południe i rabat w nocy.
Wydaje się, że czapla Cocoi jest w stanie korzystać z różnych źródeł pożywienia, eksplorując strony internetowe odległe od swoich kolonii lęgowych, ponieważ gryzonie lądowe i gady oraz organizmy morskie zostały odkryte w ramach diety ludzi z kolonii słodkowodnych.
Niektóre kolonie dodatkowo zamieszkują blisko wybrzeża ujścia rzek, a ludzie z tych kolonii są szczególnie uzależnieni od ofiar morskich.
Żerujący ludzie zazwyczaj trzymają się blisko kolonii, a alternatywna strona internetowa kolonii okazała się silnie powiązana z bliskością wysokiej jakości siedlisk żerowania.
Czapla może dodatkowo generalnie eksploatować martwego krakacza pyskowego wyrzuconego przez łowiska rekreacyjne.
Hodowla czapli Cocoi
Wielkość technologii w latach szacuje się na 10,5 roku, przy czym najdłuższa żywotność wynosi 24,4 lata. Ta czapla jest głównie niemigrująca, jednak może przenosić się na równik przez całą zimę, aby polować na cieplejsze temperatury.
Początek sezonu lęgowego jest zróżnicowany geograficznie. W Surinamie zaczyna się w lipcu; podczas gdy zaczyna się od sierpnia do listopada w Brazylii i Argentynie, w październiku w Urugwaju i listopadzie na obszarze Buenos Aires.
Czapla Cocoi kolonialnie gniazduje w krzakach. Masywne, głębokie gniazdo zbudowane jest z gałęzi i patyków z trawą, często umieszczonych w krzakach.
W pobliżu Buenos Aires gniazda składały się z gałęzi Solanum glauca i ostów suchych. Były mniej więcej okrągłe, miały 65 cm średnicy i były naprawdę głębokie.
W Chile zauważono, że czaple kokosowe gromadzą swoje gniazda na krzakach płaczącej wierzby w stojącej wodzie z szuwarami.
Jaja są bladoniebieskie z jaśniejszymi plamkami i kilkoma białawymi śladami. Wymiary jaj z różnych lęgów w Ameryce Południowej mieszczą się w przedziale 62-69 x 45-48 mm.
Jaja z jednego argentyńskiego lęgu ważyły 70-80 g. Z jednej kolonii w Buenos Aires inkubację oszacowano na 24-26 dni.
Niemniej jednak w jednej chilijskiej kolonii, w której jaja wykluły się we wrześniu (wiosna), okres inkubacji oszacowano na 27 dni, czyli 26-29 dni.
Wymiar sprzęgła to od 1 do 4 jaj. Młode osobniki mogą przebywać w gnieździe nawet od 12 do 13 tygodni, jednak większość z nich odchodzi w wieku od 6 do 7 tygodni.
Zagrożenia czapli Cocoi
Oprócz ludzkiego wnioskowania, jednym czystym ryzykiem może być również karakara grzebieniasta. W pojedynczej kolonii w Buenos Aires młodsza z gniazda karakary wykluła się wcześniej niż czapla Cocoi w pobliskim gnieździe, a poprzednia była hodowana głównie na pisklętach czapli.
Ochrona czapli kokosowych
Cocoi Heron jest klasyfikowana przez IUCN jako najmniejsza troska ze względu na jej głębokie zróżnicowanie geograficzne, pozornie rosnący rozwój mieszkańców i ogromny wymiar mieszkańców.
Na niektórych terytoriach ludzie są dotknięci agrochemikaliami, modyfikacjami środowiska i ingerencją człowieka w gniazda i jaja; jednakże punkty te nie stanowią szkodliwego zagrożenia, a następnie nie zagrażają gatunkowi wyginięciem.
//en.wikipedia.org/wiki/Cocoi_heron
