Cletia, grecki - nieszczęsna nimfa, którą bóg słońca Helios zamienił w heliotrop (lub słonecznik).
Jej los jest wyjątkowym przypadkiem w starożytnych mitach: zwykle bogowie zmuszali kobiety, które próbowały uniknąć tego honoru, Cletia zakochała się w bogu, który jej nie interesował, ponieważ zakochał się w Leucothea, córce perski król Orham (i oszukanie ją opętał). Dowiedziawszy się o tym zazdrosna Cletia doniosła ojcu o swoim rywalu. Orham nakazał pogrzebać swoją córkę żywcem w piasku. Helios jednak rozproszył piasek swoimi promieniami, ale Leukotheus nie został już uratowany. Aby po śmierci mogła wstąpić do bogów, Helios zamienił ją w pachnącą roślinę tymianku, która jest używana podczas nabożeństw. Od tego czasu naturalnie nie chciał patrzeć na Cletię i chociaż jej czyn można było wytłumaczyć miłością, Helios ukarał ją, zamieniając ją w heliotrop (słonecznik), który zawsze odwraca głowę po jego miłości - Słońcu.
Obraz „Cletia zamienia się w słonecznik”, Charles de La Fosse, 1688.
Historia Cletii i jej miłości do Heliosa to jeden z „pomniejszych mitów”, o którym w greckich źródłach niewiele jest informacji. Znamy go głównie z Metamorfoz Owidiusza (patrz Publius Ovid Nazon. Metamorphoses).
Na zdjęciu: słynne popiersie z marmuru w British Museum w Londynie, nazwane na cześć Cletii, to tak naprawdę portret nieznanej rzymskiej kobiety. Górna ilustracja: „Cletia zamienia się w słonecznik” Nicolas-René Jollen Sr.
