Nerkorn, Adolf

Send

Coleoptera (chrząszcze) - Coleoptera

Zwykły rootbiter - szkodnik owoców, upraw leśnych i buraków cukrowych. Preferuje obrzeża lasów liściastych do zamieszkania, ogrodów. Rozmnażanie jest biseksualne. Rozwój jest zakończony. Gąsienice w różnym wieku i młode, hibernują tylko wyklute chrząszcze. Pokolenie ma trzy lata.

Morfologia

Imago... Chrząszcz o długości ciała 13,2–17,2 mm i szerokości 6,6–9 mm. Kolor skóry jest jasnożółty, błyszczący. W środku przedplonu na całej długości znajduje się czerwonobrązowy prążek, wąski ku przodowi, mniej więcej rozszerzający się w kierunku tylnego brzegu. Tarcza; na całej długości elytry pośrodku (od szwu do drugiego żebra) szeroki pasek czerwono-brązowego koloru. Boczne i tylne brzegi elytry z dość szeroką czerwono-brązową obwódką.

Ciało wydłużony, poszerzony w kierunku tylnego końca. Ostatni odcinek szczęki szczękowej jest owalny, wydłużony, zaostrzony w kierunku wierzchołka; powyżej znajduje się owalna matowa platforma. Trzeci, czwarty i piąty segment antenki mają ten sam cylindryczny kształt, wydłużony; szósty i siódmy silnie poprzeczne, w przedniej części wydłużone do postaci krótkiego ząbka.

Nadproże trapezowy, krótki. Krawędź lekko podniesiona, wycięcie z przodu bardzo słabe, boki lekko zaokrąglone. Przednie rogi są okrągłe; clypeus jest silnie zwężony w kierunku tylnego końca. Oglądana z przodu jest bardzo niska, środkowa część górnej krawędzi jest podniesiona, pośrodku ma ledwie zauważalne wgłębienie. Clypeus na grzbiecie bez włosków i pokryty gęstymi dużymi nakłuciami.

Czoło i korona zakrywają duże pomarszczone kropki, między nimi rozrzucone są raczej gęste, ale mniejsze kropki i niezbyt długie odstające brązowe włosy. Pośrodku między oczami znajduje się niewielki poprzeczny pomarszczony wzniesienie, przerwane w środkowej części. Kark gładki.

Pronotum tej samej szerokości co podstawa elytry. Szerokość od podstawy do środka jest taka sama, zwężająca się w kierunku przedniej krawędzi. Gęsto pokryte małymi kropkami, między nimi porozrzucane są jeszcze mniejsze kropki, bez włosków. Przedni brzeg przedsionka jest karinizowany, a za granicą znajduje się rząd długich czerwono-brązowych rzęsek. Rogi przednie są proste. Brzeg boczny osadzony jest wieloma rzęskami, w środkowej części lekko zaokrąglony-wypukły, w przedniej części prosty, w tylnej słabo ząbkowany. Kąty tylne są proste, boczny brzeg jest ostry i cienko obramowany.

Tarcza bardzo cienka, gęsta kropkowana linia, trójkątna, bez włosków.

Elytra wydłużony, poszerzony ku tyłowi, ze słabymi gładkimi żebrami, pokryty gęstymi dużymi nakłuciami, bez owłosienia. Boczna krawędź elytry osadzona jest rzędem długich rzęsek, tylna pokryta jest rzadkimi i bielszymi krótkimi rzęskami przechodzącymi od krawędzi bocznej, ale bez grzywki małych włosków.

Pygidium wypukły, ale słaby. Pokryte rzadkimi i dużymi kropkami, między nimi rozrzucone są bardzo małe kropki, bez włosów, tylko rząd długich rzęsek wzdłuż tylnego brzegu.

skrzynia pokryte grubymi, długimi, żółtymi włosami. Brzuch pośrodku w rzadkich i dużych, z boku w małych i gęstych nakłuciach i małych sąsiadujących rzadkich włoskach, na każdym zaroście znajduje się poprzeczny rząd brązowych szczecin. Na piątym zarostu znajdują się również rozrzucone długie, cienkie, wzniesione włoski.

Nogi. Kość udowa pokryta dużymi i małymi gęstymi nakłuciami i rzadkimi włoskami. Tylne kości udowe są poszerzone, a poniżej znajduje się słabo wyrażona gładka przestrzeń. Kość piszczelowa z trzema zębami na zewnątrz. Ostroga na wewnętrznej krawędzi znajduje się naprzeciw wycięcia między zębami głównymi i środkowymi. Tylne i środkowe piszczele na zewnątrz pokryte drobnymi, gęstymi nakłuciami. Rzędy kolców znajdują się na nich poprzecznie, wzdłuż zewnętrznej krawędzi z rzędem ostrych zębów (są trzy z nich na środkowej piszczeli i pięć na tylnej piszczeli). Wierzchołki goleni są poszerzone. Ostrogi są normalne, wąskie. Stępy są długie, znacznie dłuższe niż piszczel. Pazury równomiernie, silniej zakrzywione w kierunku wierzchołka, a poniżej, u podstawy, znajduje się krótki ostry ząbek.

Męski. Kij antenowy prawie prosty, prawie tej samej długości co cała antena. Tylna kość udowa jest lekko poszerzona. Ząb główny na zewnątrz piszczeli przedniej jest bardzo mały, tępy; ząb środkowy znajduje się bardzo blisko zęba wierzchołkowego. Wierzchołki piszczeli lekko poszerzone.
Płeć żeńska. Pałka antenowa krótka, o ile łącznie 2–4 segmenty antenki. Uda tylne mocno poszerzone. Wszystkie trzy zęby po zewnętrznej stronie kości piszczelowej są dobrze rozwinięte i równomiernie rozmieszczone. Wierzchołki piszczeli silnie poszerzone.

Larwa osiąga 42–45 mm w trzecim wieku. Jak wszystkie larwy z rodzaju Rhizotrogus, torebka głowy gładka, na przednim brzegu czoła dwa rzędy szczeciny, brodawki i obrąbka bez grubych zmarszczek, trzeci odcinek anteny krótszy od drugiego, przetchlinka pierwsza jest największa, w tylnej części odbytu sternit pośrodku pola zajętego przez szczeciny haczykowate znajdują się dwa rzędy igiełkowatych kolców, w przedniej części są one prawie równoległe, aw tylnej (odbytnicy) rozchodzą się półkolami. Pazury mają parę normalnego włosia.

Larwa gryzaka korzeni ma pojedyncze kolce w tylnej części zapalenia mostka odbytu. W górnej, równoległej części szczeciny są drobno stożkowate, w dolnej rozchodzą się półkolami w kierunku odbytu, igiełkowate, długie.

Fenologia rozwoju (w dniach)

Rozwój

Imago... Lot chrząszczy obserwowany jest od drugiej połowy kwietnia - maja. Lot rozpoczyna się po zachodzie słońca i kończy o zmroku. Samce latają. Dorosłe osobniki nie żerują, w ciągu dnia chowają się w piasku.

Okres godowy trwa półtora miesiąca. Samice składają jaja w glebie na głębokości 10 cm.

Larwa żyje w glebie od ponad dwóch lat, żywi się korzeniami różnych roślin. Przepoczwarcza się w sierpniu po drugim zimowaniu.

Poczwarka kończy swój rozwój w sierpniu - wrześniu.

Imago... Młode chrząszcze hibernują w kołysce poczwarki i wypływają na powierzchnię dopiero wiosną. Pełen rozwój pokolenia trwa trzy lata.

Gatunki spokrewnione morfologicznie

Z wyglądu (morfologia) imago chrząszcz kwietniowy jest zbliżony do opisywanego gatunku (Miltotrogus aeguinoctialis). Główne różnice w porównaniu z opisywanymi gatunkami: podstawa przedrostka nie jest graniczy, igidium i przedplot pokryte włoskami, tułów jest brązowoczerwony, maczuga czułek samca jest mocno zakrzywiona, dłuższa niż szypułka, długość ciała 13–19 mm.

Oprócz opisanych gatunków istnieją Rhizotrogus lautiusculus i Rhizotrogus schaufussi, również morfologicznie podobny do zwykłego zgryzu korzenia (Rhizotrogus aestivus).

Podział geograficzny

Obszar dystrybucji pospolitego gryzienia korzeni kieruje się w stronę stref leśno-stepowych i stepowych, z wyjątkiem regionów suchych.

Północna granica dystrybucji w Europie Wschodniej przebiega przez Kamieniec-Podolsk, Winnicę, Kijów, Połtawę, Kursk, obwody Woroneża, Saratów, Uralsk.

Południowa granica pasma biegnie przez Kiszyniów, Bendery, Odessę, dolny bieg Dniepru, Krym, wybrzeże Azowa, ujście Donu, wybrzeże Morza Czarnego Kaukazu do Anapy, zachodniego Ciscaucasia i północnych stoków głównego grzbietu kaukaskiego.

Wschodnia prowadzi przez Stawropol, Sareptę, Uralsk, Zakaukazia. Szkodnik jest szeroko rozpowszechniony w środkowych i południowych Niemczech, Austrii, na Węgrzech, w Czechosłowacji, Rumunii, na Półwyspie Bałkańskim, w całej Turcji i Iranie.

Szkodliwość

Powszechne uszkodzenie korzeni na etapie larwalnym. Dorośli nie potrzebują dodatkowego jedzenia. Larwa żeruje na korzeniach różnych roślin, preferuje korzenie buraka cukrowego, jabłoni, dębu, drzew oliwnych.

Pestycydy

Pestycydy chemiczne:

Zaprawianie nasion przed siewem:

Na osobnych działkach zależnych:

Zanurz korzenie sadzonek (sadzonek) w zacierze ziemno-owadobójczym przed sadzeniem:

Środki kontrolne

Środki zapobiegawcze... Tereny planowane pod szkółki i uprawy należy zbadać pod kątem porażenia larwami chrząszczy. W przypadku wykrycia wysokiego stopnia inwazji obszar jest odrzucany lub poddawany obróbce chemicznej.

Środki agrotechniczne... Uprawa gleby pod szkółkę odbywa się latem. Stałe żłobki wykopane są rowkami o stromych ścianach o głębokości 0,75 mi szerokości 0,4 m.

Środki kontroli chemicznej... Terminowe chemiczne zaprawianie nasion neonikotynoidami, karbaminianami, piretroidami, zanurzanie korzeni sadzonek (sadzonek) w owadobójczo-ziemistej paplaninie przy użyciu związków fosforoorganicznych.

Nazwy gatunków i synonimy przedstawiono według:

Biografia

Już jako dziecko Nerkorn był zafascynowany obserwowaniem ptactwa wodnego w posiadłości Ridagshausen. Kontakty Adolfa Nerkorna z Rudolfem Blasiusem i Wilhelmem Blasiusem doprowadziły go do głównego pytania badawczego - oologii. Wymieniając, kupując i zbierając podczas własnych podróży, Nerkorn zgromadził pod koniec XIX wieku największą na świecie kolekcję ptasich jaj. Obejmuje 5843 gatunki ze wszystkich części świata i przewyższa zbiór ptasich jaj w British Museum o prawie 1500 gatunków. Później Nerkorn zaczął zbierać pluszowe ptaki. W Muzeum Historii Naturalnej w Brunszwiku znajduje się 5000 wypchanych zwierząt z około 4000 gatunków razem z jajami 3500 gatunków ptaków. Zbiór 20 000 ptasich jaj, przekazany przez Nerkorna Muzeum Berlińskiemu w 1905 roku, został całkowicie zniszczony podczas bombardowań w czasie II wojny światowej. W 1868 roku Nerkorn został wybrany na członka Niemieckiego Towarzystwa Ornitologów. Napisał kilka artykułów oologii dla różnych czasopism, w tym Mittheilungen ber Nester und Eier des Museum Godeffroy zu Hamburg, który został opublikowany w 1879 roku. W 1899 i 1910 roku opublikował katalog swoich zbiorów jaj.