Pełzający gorczak (lat. Rhaponticum repens) to wieloletnia roślina wysysająca korzenie z rodziny astrowatych, jeden z najbardziej złośliwych i trudnych do wykorzenienia chwastów. Z tego powodu w wielu krajach świata znajduje się na liście niebezpiecznych obiektów kwarantanny.
Siedliskiem pełzającej goryczy były pierwotnie strefy stepowe Azji Środkowej, skąd później roślina została wprowadzona do wielu regionów o suchym klimacie (na przykład do Australii, Stanów Zjednoczonych i południowej części kontynentu europejskiego).
Pomimo działań kwarantannowych i sanitarnych podjętych przez służby specjalne, dziś na Ukrainie łączny obszar gruntów rolnych skażonych musztardą osiągnął już ponad 300 tys. Ha, co stanowi realne zagrożenie dla całej stepowej strefy kraju.
Pełzająca gorycz rośnie zarówno na gruntach ornych, w sadach, ogrodach warzywnych i winnicach, jak i na terenach nieuprawianych: nieużytkach, łąkach, pastwiskach, wzdłuż autostrad i dróg gruntowych, wzdłuż linii kolejowych.
Roślina ma dobrze rozwinięty i mocny system korzeniowy, który może wnikać do 10 metrów w głąb ziemi. Jednocześnie chwast wchłania wilgoć i składniki odżywcze 5 razy szybciej niż np. Te same zboża.
Dzięki tej funkcji chwast może wykorzystywać wody gruntowe niedostępne dla innych roślin. Ponadto pełzająca goryczka wydziela specjalne substancje (pochodne fenolu, a także repiny, akroptyliny i hirkaniny), które są niebezpieczne dla wielu uprawianych roślin, ponieważ hamują ich wzrost i rozwój, opóźniając (hamując) najważniejsze procesy fizjologiczne i fizykochemiczne.
Dzięki tej funkcji gorycz jest w stanie obniżyć plony upraw rolnych nawet o 70%. Jednocześnie rośliny znajdujące się w epicentrum jego systemu korzeniowego są tak silnie tłumione, że mogą w ogóle nie kiełkować.
Liście i łodygi gorczycy pełzającej zawierają truciznę, dlatego stanowią zagrożenie dla życia wielu zwierząt (zwłaszcza koni). Jednak niektóre gatunki, w tym kozy i owce, dość uporczywie tolerują jego skutki.
Chwasty rozprzestrzeniają się zwykle wraz z zatkanym zbożem, słomą, sianem, mączką lub wraz z pojazdami i sprzętem.
Ponadto nasiona goryczy, przechodzące przez przewód pokarmowy zwierząt, nie mają czasu na trawienie, dlatego nie tracą witalności i zdolności do kiełkowania.
Opis pełzającej gorzkości
Roślina ma rozgałęzioną, fasetowaną, owłosioną łodygę i może osiągnąć wysokość 70 centymetrów.
System korzeniowy składa się z pionowego rdzenia oraz poziomych korzeni i kłączy rozciągających się we wszystkich kierunkach.
Liście są siedzące, naprzemiennie ząbkowane lub wycięte.
Proces kwitnienia i owocowania rozpoczyna się od drugiego roku życia (lipiec-sierpień).
Kosz na kwiaty jest pojedynczy, zaokrąglony i ma około jednego centymetra średnicy. Zwykle znajduje się na końcu gałęzi.
Kwiaty w koszu są rurkowate, biseksualne, z różowawym lub jasnoliliowym odcieniem.
Owocem jest gładka, jajowata niełupka z kępką. Nasiona mają 3,5 milimetra długości.
Musztarda roznosząca jest rozprowadzana zarówno przy pomocy odrostów korzeniowych, jak i nasion, które mają zdolność utrzymania wysokiego stopnia kiełkowania nawet do pięciu lat.
Chwast wyhodowany z nasion wykazuje dobrą odporność i ma dłuższy cykl życia niż roślina wyhodowana z odrostu korzeniowego. Jednocześnie preferuje wilgotną glebę, dobrze oświetlone miejsca nasłonecznione i wysokie temperatury powietrza.
W pierwszym roku pełzający słodko-gorzki nie wydziela koloru i nie produkuje nasion, ponieważ jego nadziemna część rośnie bardzo wolno. Na przykład w ciągu trzech miesięcy sezonu wegetacyjnego roślina tworzy tylko rozetę składającą się z 5-7 liści. Ale system korzeniowy chwastów w tym czasie rośnie na powierzchni do 6 metrów, wnikając na głębokość około dwóch metrów.
Wraz z rozwojem goryczy korzenie stopniowo gęstnieją, tworząc dużą liczbę dodatkowych pędów podziemnych, które tworzą potężne kłącza (na głębokości od 20 do 60 centymetrów) i gęste kępy wokół rośliny matecznej.
Pod koniec drugiego roku chwast może zajmować powierzchnię do 12 (!) Metrów kwadratowych.
Metody zwalczania chwastów
Środkiem zapobiegającym pełzającej goryczy jest przede wszystkim staranne przetwarzanie i czyszczenie nasion roślin uprawnych, a przede wszystkim zbóż, takich jak pszenica, owies, jęczmień i proso.
Połączenie czarnego ugoru i stałych roślin siewnych, w tym żyta, jęczmienia, lucerny, owsa, jest uważane za skuteczny sposób ochrony przed chwastami i które są zdolne do hamowania pełzającej goryczy dzięki dobrze rozwiniętej i obszernej zielonej masie.
Dobry efekt daje ciągłe koszenie zarośli chwastów, które należy rozpocząć jeszcze przed rozpoczęciem kwitnienia roślin, aby zapobiec przenoszeniu nasion na nowe obszary wraz z roztopioną wodą lub strumieniami deszczu. Wskazane jest zniszczenie skoszonej masy ogniem.
Skuteczną techniką w walce z pełzającą goryczą jest regularne przycinanie systemu korzeniowego, a także pożniwna orka ścierniskowa, a następnie głęboka orka jesienna i jesienne odłogi czarnych ugórów.
Jeśli chodzi o stosowanie herbicydów, najskuteczniejszym niszczeniem systemu korzeniowego chwastów są preparaty na bazie imazapyru, takie jak Arsenal, Ac, Grader, Imperial i inne.
Funkcje i opis:
Sangvisorba ma grube, zdrewniałe kłącze z ciemnobrązową korą. Ma układ poziomy lub nachylony i ma 12 centymetrów długości. Główny korzeń pokryty jest wieloma włóknistymi procesami.
Sangvisorba jest uważana za dekoracyjną ze względu na ażurowe liście i oryginalne kwiatostany pomalowane na czerwono, różowo lub bordo. Jego wzrost może osiągnąć półtora metra wysokości i może 30 centymetrów. Rozgałęzienie żebrowanych i pustych łodyg rozpoczyna się na wierzchołku. Liście jasnozielone na zewnątrz i niebieskawo-zielone wewnątrz są odwrotnie jajowate. Są gładkie, z postrzępionymi krawędziami i wytłoczonymi żyłkami. Liście zakończone blaszką liściową, która nie ma własnej pary, tworzą podstawową rozetę. Liście pokrywające łodygę są parami.
W warunkach naturalnych kwiat Sangvisorby rośnie w północnej części kontynentu amerykańskiego i na kontynencie euroazjatyckim w regionach o klimacie umiarkowanym. Wybiera miejsca na słonecznych łąkach oraz w pobliżu rzek i jezior. Potężny system korzeniowy pozwala tej roślinie szybko rosnąć i tworzyć nieprzeniknione zarośla.
Kwitnąca Sanguisorba:
Kwiat Sanguisorba: zdjęcie
Kwiatostany w kształcie głowy powstają na końcach łodyg, ich długość nie przekracza 3 centymetrów. Z wyglądu przypominają ucho, na którym nie ma płatków, a kwiaty znajdują się blisko siebie. Istnieją odmiany, których kwiaty można pomalować na biało jak śnieg. Kwiaty tej rośliny zawierają pręciki, słupki, przylistki i jajniki. Zaczyna kwitnąć w środku lata, a kończy dopiero pod koniec września.
Kiedy zaczyna się kwitnienie, ciężkie, jaskrawe kwiatostany przechylają gałęzie w różnych kierunkach, co nadaje roślinie wdzięczny wygląd.
Długość owocu gruszkowatego nie przekracza 3 mm. Pokryta jest cienką, gładką, jasnobrązową skórką.
Metoda rozmnażania nasion:
Rozmnażanie kwiatu Sangvisorbu za pomocą nasion jest dość proste i nie zajmuje dużo czasu. Siew odbywa się jesienią bezpośrednio na działce ogrodowej. Po zebraniu nasion można je natychmiast wysiać.
Najpierw musisz przygotować miejsce, usuwając wszystkie zanieczyszczenia, usuwając chwasty i wyrównując ziemię. Następnie musisz zrobić bruzdy, zalać je ciepłą wodą i poczekać, aż gleba zostanie nią nasycona. Następnie należy posadzić nasiona równomiernie rozprowadzając wzdłuż bruzd i lekko posypać ziemią.
Wraz z nadejściem wiosny można zobaczyć pierwsze pędy. Ta roślina jest wyjątkowa, ponieważ absolutnie nie boi się chwastów, a wiosną stale spada temperatura i bardzo aktywnie rośnie i rozwija się. Rośliny należy sadzić wczesną jesienią. Najpierw musisz przygotować otwory do lądowania w odległości co najmniej 50 centymetrów, a następnie ostrożnie, nie uszkadzając glinianej bryły, wykopać i przenieść je w przygotowane miejsce. Jak tylko roślina zostanie posadzona, konieczne jest obfite ubicie ziemi i wody.
Podczas sadzenia należy zachować dystans, ponieważ roślina rośnie w krótkim czasie.
Burnet zademonstruje swoje kolorowe kwitnienie w trzecim roku.
Sangvisorba aktywnie rozmnaża się przez samosiew. Aby ogród nie zamienił się w zarośla tej pięknej rośliny, konieczne jest odcięcie kwiatostanów, które już z czasem wyblakły.
Rozmnażanie przez podzielenie korzeni:
W wieku pięciu lat roślinę można rozmnażać, dzieląc korzenie. W tych latach stanie się masywny, silny i będzie miał wiele konsekwencji. Rozmnażanie w ten sposób odbywa się przez całe lato.
Przede wszystkim musisz wykopać krzak, robiąc to tak ostrożnie, jak to możliwe. Następnie za pomocą sterylnego i ostrego noża musisz podzielić kłącze na części. Może być wiele części, najważniejsze jest to, że każda ma duży korzeń i kilka zdrowych pąków. Jak tylko kłącze zostanie podzielone, wszystkie kawałki muszą zostać przetworzone przy użyciu do tego popiołu drzewnego. To ochroni roślinę przed zgnilizną na ranach. Następnie należy przygotować otwory do sadzenia, których szerokość i głębokość będzie odpowiadać wielkości korzeni, w odległości 60 centymetrów od siebie i posadzić tam nowe rośliny.
Wybór miejsca
Wybierając miejsce do uprawy kwiatu Sangvisorby, należy pamiętać, że uwielbia rosnąć na otwartych, słonecznych obszarach, ale toleruje trochę cienia. Gleba uwielbia luźną, dobrze przepuszczalną dla wody, dobrze przepuszczalną, o niskim poziomie kwasowości iz dużą ilością składników odżywczych. Aby zwiększyć płodność, możesz dodać kompost lub próchnicę do obszaru, na którym będzie rosnąć wiosną. Możesz użyć złożonych nawozów mineralnych w granulkach i dodać je do dołków przed sadzeniem. Roślina nie toleruje zastoju wilgoci, dlatego niziny nie nadają się do uprawy.
Zasady podlewania:
Sangvisorba to roślina kochająca wilgoć, dlatego najważniejsze będzie dla niej regularne podlewanie. W warunkach naturalnych rośnie blisko rzek i jezior, dlatego aby roślina dobrze rosła i rozwijała się, konieczne jest, aby gleba była zawsze wilgotna, ale jednocześnie, aby woda nie stagnowała.
Chwasty nie kolidują z polędwicą, łatwo sobie z nimi radzi, pobierając z nich wodę i składniki odżywcze. Należy je usunąć tylko w przypadku pięknego rodzaju klombu i zadbanego obszaru. Poluzowanie należy przeprowadzić tak, aby nie doszło do powstania wyzwalacza, a tlen mógł łatwo iw dużych ilościach dopływać do korzeni, co przyczyni się do aktywnego wzrostu.
Zapłodnienie:
W okresie wegetacji rośliny należy karmić trzykrotnie. Należy to zrobić wczesną wiosną, stosując złożone nawozy mineralne i organiczne. Są wprowadzane jeden po drugim. Nawozy w postaci płynnej nie są nakładane na podstawę krzewu. W tym celu w pobliżu krzaka wykonuje się bruzdy i wylewa się tam nawozy.
Aby wesprzeć okres kwitnienia roślin, można zamontować podpórki obok krzewu i związać je.
Odporność na choroby i szkodniki:
Sangvisorba bardzo rzadko choruje i jest atakowany przez szkodniki.
Szkodliwe owady mogą pojawić się tylko wtedy, gdy mają one wpływ na pobliską rosnącą roślinę. Środki owadobójcze pomogą sobie z nimi poradzić.
W przypadku mozaiki lub zgnilizny należy jak najszybciej usunąć wszystkie uszkodzone części i potraktować roślinę preparatami grzybobójczymi.
Przygotowanie do zimy:
Sangvisorba to doskonała roślina, którą można uprawiać w regionach, w których panują nawet najsurowsze zimy. Burnet nie potrzebuje schronienia, bez względu na to, jak niską temperaturę wskazuje termometr.
Korzyści z Sangvisorby:
Jak wspomniano powyżej, roślina otrzymała swoją nazwę ze względu na to, że ma działanie hemostatyczne. Do produkcji leku wykorzystuje się jego korzenie, które są magazynem użytecznych substancji.
- Kwasy organiczne, które biorą udział w rozkładzie soli i tłuszczu, a także normalizują równowagę kwasowo-zasadową w organizmie,
- Zawartość garbników pozwala na stosowanie koni w łagodzeniu stanów zapalnych i poprawie trawienia,
- Skrobia stymuluje produkcję insuliny, obniża zły cholesterol,
- Zawartość kwasu askorbinowego sprawia, że roślina jest przydatna dla odporności, dla utrzymania młodości, gdyż dzięki niej wytwarzany jest kolagen, korzystnie wpływa na wątrobę,
- Dzięki dawnym czasom normalizuje się tętno, zmniejsza się apetyt, łatwiej mijają reakcje alergiczne,
- Karoteny przywracają tkankę kostną, poprawiają metabolizm, zapobiegają powstawaniu guzów,
- Dzięki olejkom eterycznym normalizuje się metabolizm, poprawia się praca jelit i przywraca system nerwowy,
- Zawartość mikro- i makroelementów sprawia, że roślina jest użyteczna dla całego organizmu.
Tradycyjni uzdrowiciele często używają korzeni Sangvisorb do sporządzania naparów o działaniu przeciwbakteryjnym, przeciwskurczowym, tonizującym i gojącym rany. Mogą być stosowane wewnętrznie i mogą służyć jako środek zewnętrzny.
Wywary nie są przygotowywane z wyprzedzeniem, zawsze muszą być świeże. Do gotowania potrzebne są kawałki korzenia, które należy ugotować i pozostawić do ostygnięcia. Bulion jest stosowany nawet w leczeniu biegunki u niemowląt. Aby to zrobić, należy podać łyżeczkę takiego leku. Taki środek można stosować wyłącznie po konsultacji z lekarzem. Nie można tutaj samoleczenia, aby nie skrzywdzić dziecka. Stany zapalne skóry u dorosłych są również leczone wywar w postaci balsamów.
Do parzenia herbaty można użyć liści i kwiatów. Pomagają pozbyć się bólu głowy, łagodzą obrzęki dziąseł, łagodzą stan osób cierpiących na krwioplucie.
Aby przygotować nalewkę alkoholową, należy rozpuścić pokruszone suszone korzenie (3 łyżki stołowe) w szklance wódki i nalegać na trzy tygodnie w ciemnym pokoju. W przypadku bólu menstruacyjnego wystarczą dwie krople tego naparu, aby je usunąć. Tę samą liczbę kropli stosuje się do skrzepów krwi w naczyniach krwionośnych, w ostrym nadciśnieniu i podczas tortur na hemoroidy. Aplikacja jest możliwa tylko po konsultacji z lekarzem.
Aby leczyć błonę śluzową i skórę, konieczne jest rozcieńczenie infuzji wodą i spłukanie lub wykonanie balsamów za pomocą wacików.
Pamiętaj, że pomimo wszystkich zalet rośliny, do leczenia można je stosować tylko po konsultacji z lekarzem. Kobiety w ciąży i karmiące, alergicy oraz rodzice z małymi dziećmi powinni pamiętać, że stosowanie środków ludowej jest możliwe tylko pod nadzorem lekarzy.
Używanie Sangvisorby do gotowania:
Oprócz tego, że roślina ma właściwości lecznicze, dobre walory dekoracyjne, może być również wykorzystywana do gotowania. Potrawy rybne i mięsne, sałatki mogą uzupełniać liście, a ich romans jest taki sam jak ogórka. Świetnie sprawdzą się również w koktajlach.
Gotowany duży korzeń może służyć jako dodatek do potrawy mięsnej. W krajach azjatyckich z tej rośliny wytwarza się aromatyczne herbaty.
Zbieranie i przechowywanie kwiatu Sangvisorba
Surowce są zbierane, gdy roślina już wyblakła, ale nasiona jeszcze nie zaczęły dojrzewać. Materiał jest pobierany tylko z tych roślin, które osiągnęły wiek pięciu lat.Konieczne jest wykopanie rośliny, obranie korzeni, odcięcie jej części i ponowne zasadzenie reszty. Kłącze dokładnie myje się zimną wodą korkową i przesyła do wysuszenia na świeżym powietrzu. Dobrym rozwiązaniem byłby balkon.
Nie trzeba usuwać łodyg z korzeni, dopóki roślina nie wyschnie.
Wytnij wąskie paski z korzeni i wysusz je w piekarniku w temperaturze 45 stopni. Nie wystawiaj ich na działanie wyższych temperatur, ponieważ doprowadzi to do utraty wszystkich przydatnych właściwości. Gotowe surowce należy przechowywać w papierowych workach w suchym miejscu. Okres przydatności do spożycia wynosi 5 lat.
Sangvisorba: popularne odmiany
W tej chwili znanych jest około 20 gatunków roślin należących do rodzaju Sangvisorba. Ale tylko niewielka część i ich odmiany są uprawiane przez ogrodników jako roślina uprawna.
Leczniczy (Sanguisorba officinalis) - unikalne właściwości lecznicze tej rośliny znane są na całym świecie. Znajduje się w Czerwonej Księdze i jest chroniony przez Rosję, Ukrainę i Łotwę. Sangvisorba Officialis ma wyprostowane, zielne łodygi. Liście zakończone blaszką liściową, która nie ma własnej pary, tworzą podstawową rozetę. Liście są jajowate i pokryte ząbkami na krawędziach. Łodygi pokryte są sparowanymi liśćmi. Kwiatostany Sanguisorba Officialis zbierane są z różnych fioletowych i bordowych kwiatów, gęsto w nim rozmieszczonych.
Sangvisorba Officialis: zdjęcie odmiany
Ten typ obejmuje różnorodne:
- Różowa Tanna - wdzięczne krzewy ozdobione opadającymi różowymi kwiatostanami w kształcie kolców,
- Tanna - zwarty krzew o długości dorasta do 80 centymetrów, podczas kwitnienia pokryty jest twardymi, gęstymi kwiatostanami szkarłatnymi lub bordowymi.
Głupi (Sanguisorba obtusa) - jest szczególnie powszechny w krainie wschodzącego słońca na wyżynach. Ma łodygi zielne, które osiągają długość do 100 centymetrów i pokryte są puszystymi, dużymi i opadającymi jasnoróżowymi kwiatostanami. Alba "jedna z odmian, posiada puszyste śnieżnobiałe kwiatostany wiechowate. Gałęzie zaczynają się rozgałęziać od podstawy krzewu. Liście Cirrus tworzą podstawową rozetę. Liście z postrzępionymi krawędziami są pomalowane na szaro z zielonym odcieniem.
Menzies (Sanguisorba menziesii) - ma nagie, wyprostowane łodygi kwiatowe o długości do 120 centymetrów. Krzewy zaczynają kwitnąć wczesnym latem, pokryte puszystymi, jasnoróżowymi kwiatostanami o długości 7 centymetrów. Liście zakończone blaszką liściową, która nie ma własnej pary, tworzą podstawową rozetę. Liście osiągają 25 centymetrów długości.
Alpejski (Sanguisorba alpina) - wysokość tych atrakcyjnych krzewów wynosi od 40 do 80 centymetrów. Liście w kształcie serca obficie pokrywały łodygi. Krzew kwitnie pięknymi żółto-zielonymi kwiatami zebranymi w kwiatostany o długości około 8 centymetrów.
Kanadyjski (Sanguisorba canadensis) - gatunek ten pochodzi z północnej części kontynentu amerykańskiego. Rośnie w swoim naturalnym środowisku na łąkach o dużej wilgotności. Jeśli dasz roślinie wystarczającą ilość wilgoci, osiągnie ona dwa metry wysokości. Podczas kwitnienia jej mocne, proste łodygi pokryte są delikatnymi białymi kwiatostanami.
Cienkolistna (Sanguisorba tenuifolia) - potężne, rozgałęzione łodygi tej rośliny osiągają dwa metry wysokości. Kwitnie wspaniale i obficie. Jego biało-fioletowe kwiatostany o długości 7 cm pokrywają cały krzew.
Sangvisorba jako dekoracja ogrodu:
Duże zielone krzewy można wykorzystać do dekoracji ścieżek, ścian i różnych konstrukcji ogrodowych. Rośliny posadzone w grupach będą wyglądać efektownie na trawniku.
Przez cały sezon roślina ta cieszy się jasnymi kolorami. To wtedy Sangvisorba będzie mogła ozdobić kwietnik siedzący w tle. Niskie odmiany mogą ozdobić alpejskie zjeżdżalnie i ogrody, zachowując naturalny styl.
Sangvisorba świetnie odnajdzie się w towarzystwie zbóż ozdobnych, astilbe, chabrów, lilii i róż.
Kiedy nadchodzi jesień, Sangvisorba odsłania się w nowy sposób. Jego zielone liście stają się jaskrawopomarańczowe lub żółte i długo kolorują ogród tymi kwiatami, tworząc przytulną atmosferę.
Świeże kwiaty cięte zebrane w bukiety mogą na długi czas stać się ozdobą domu.
