Obserwacje zimujących stad Aegithalos caudatus w obwodzie leningradzkim

Send

Nazwa botaniczna: Dolichothele.

Obecnie dolichotele zaliczany jest do rodzaju Mammillaria, ale ma swój niepowtarzalny wygląd, dlatego zasługuje na osobny opis.

Rodzina ... Kaktus.

Kaktus Dolichotele - pochodzenie ... Meksyk.

Opis. Dolichotele to mała i bardzo atrakcyjna roślina. Łodygi dolichotele mają cienkie guzki o wysokości do 7 cm z bardzo długimi zakrzywionymi kolcami na szczycie, które całkowicie pokrywają roślinę. Kwiaty o średnicy 5 - 6 cm, dzwonkowate, z długimi płatkami żółtego, pomarańczowego lub białego, zielonkawe na zewnątrz, mają słaby aromat. Ten kaktus ma dość duży system korzeniowy. Czasami z wiekiem kaktus ten tworzy kilka łodyg o średnicy do 10 cm.

Wysokość ... Do 15 cm.

1.1 Warunki temperaturowe

Optymalna temperatura do utrzymania dolichotele to 22-24 ° C. Dolichotele toleruje krótkotrwałe przymrozki do -5 ° C, jeśli jest trzymany w wystarczająco suchej glebie. Ten kaktus potrzebuje okresu odpoczynku zimą w temperaturze 8-10 ° C i dobrego oświetlenia do kwitnienia.

1.2 Oświetlenie

Kilka godzin bezpośredniego światła słonecznego dziennie rano lub wieczorem. Aby uniknąć poparzeń słonecznych, dolichoteler powinien mieć lekkie zacienienie w ciągu dnia. Przy dobrym oświetleniu łodygi rośliny mogą przybrać czerwonawy odcień, podczas gdy u roślin uprawianych w półcieniu ma niezdrowy bladozielony wygląd.

Tekst pracy naukowej na temat „Obserwacje stad zimujących Aegithalos caudatus w obwodzie leningradzkim”

Russian Ornithological Journal 2000, wydanie ekspresowe 111: 3-18

Obserwacje zimujących stad Aegithalos caudatus w obwodzie leningradzkim

Katedra Zoologii Kręgowców, Wydział Biologii i Gleboznawstwa, St.Petersburg University, Universitetskaya nab., 7/9, St. Petersburg, 199034, Rosja

Otrzymano 10 października 1998 r

Charakterystyczną cechą holarktycznych lasów borealnych są stada mieszańców sikorki. Przez cały okres poza okresem lęgowym, od lipca do kwietnia, sikory występują zwykle w stadach liczących od 3 do 20 osobników, rzadziej więcej. Stowarzyszenia te mogą składać się z osobników tego samego lub różnych gatunków. W lasach europejskich do stad mieszanych najczęściej zalicza się sikorki z rodzaju Parus, króliki Regulus regulus, pikas Certhia familis, kowaliki Sitia europaea i sikorki długogoniaste Aegithalos caudatus. W tajdze trzon takich grup tworzą najczęściej zaciągnięcia Parus montanus. Za A.A. Gerke (1932) i V.M. Polivanov (1971) wymienione gatunki są określane jako główne przedstawicielki stad mieszanych sikorki. Inne ptaki często dołączają do stad mieszanych, ale ich udział w tych skojarzeniach jest opcjonalny. A.A. Gerke nazywa te gatunki współistniejącymi. W drugiej połowie lata i wczesną jesienią do stad sikorek często dołączają różne gajówki Phylloscopus, świerszczyny Sylwii, przedrzeźniające Hippolais icterina, zięby Fringilla coelebs, muchołówki szare Muscícapa striata, świergotki leśne Anthus trivialis. W tajdze dalekowschodniej trznadel leśny (podrodzaj Osuris), najczęściej szarogłowy Emberiza (Osuris) spodocephala, lubią dołączać do stad sikorki, zajmując tu niszę ekologiczną, podobną do niszy zięby w lasach europejskich ( Bardin 1989). Rzadziej można znaleźć inne wróblowe wraz z sikorkami. Wśród ptaków nie wróblowych dzięcioły zlepiają się z sikorkami, przede wszystkim Dendrocopos minor, Yungipicus ki-zuki i D. leucotos, rzadziej D. major i Picoides tridactylus.

Mieszane stada sikorki od dawna przyciągają uwagę obserwatorów ptaków. W wielu pracach zwracano uwagę na ich skład gatunkowy, zmienność sezonową, rozmieszczenie biotopowe oraz segregację żerowisk różnych gatunków. Ciągle podnoszono kwestię adaptacyjnej wartości stad. Począwszy od N.P. Naumova (1923) i A.A. Gerke (1932), zalety zrzeszeń małych ptaków owadożernych dostrzegano, po pierwsze, w lepszej ochronie przed drapieżnikami (wiele oczu szybciej zauważy jego podejście), a po drugie w zwiększeniu skuteczności żerowania (zbiorowe poszukiwanie żerowisk, łapanie bezkręgowców przestraszonych przez inne osobniki) Kwestia struktury społecznej grup w ogóle nie była poruszana we wczesnych badaniach. Uważano, że po opuszczeniu gniazd przez pisklęta grupy rodzinne przechodzą do życia koczowniczego i

jednocząc się, tworzą stada mieszane, reprezentujące, jak sądzono, nieustannie koczownicze i niestabilne w swych kompozycjach zgrupowania, które nie mają określonej struktury społecznej.

Wraz z wprowadzeniem metod indywidualnego oznaczania ptaków do praktyki badań terenowych radykalnie zmieniły się koncepcje zachowania terytorialnego sikorki i kowalika. Już pierwsze prace nad obrączkowaniem ujawniły ścisłe osiedlenie się osobników dorosłych rozważanego gatunku (Vilke, Vilke 1961, Vilke 1966, Noskov 1968, Bardin 1975a, b, c, 1981, 1983a, b 1988). Wieloletnie obserwacje osobników oznaczanych pojedynczo (tzw. Metoda biograficzna) wykazały, że ptaki te tworzą trwałe pary, które pozostają do śmierci jednego z partnerów i spędzają całe życie na stosunkowo niewielkich siedliskach (ok. Obwodów pskowskiego i leningradzkiego), uniemożliwiając rozmnażanie się innych osobników tego samego gatunku w ich granicach.

Inną ważną kwestią odkrytą za pomocą metody biograficznej jest to, że wbrew powszechnej wówczas opinii stada sikorki z rodzaju Parus nie reprezentują grup rodzinnych (Bardin 1970, 1982). Okazało się, że w sikorkach, a także w kowalikach i pikach, po uzyskaniu przez młode samodzielności potomstwa, wylęgi się nieuchronnie rozpadają. Młode ptaki po kolei opuszczają terytorium swoich rodziców i osiedlają się. Faza rozprzestrzeniania się jest obowiązkowym etapem ontogenezy dla każdego z tych siedzących ptaków w stanie dorosłym (Malchevsky 1957, 1969, Noskov 1968, Bardin 1970, 19756, 1981, 1983a, b, 1986, Weise, Meyer 1979, Nüsson, Smith 1985 , 1988, Nüsson 1989). W procesie osiedlania się w miejscu młodych ptaków, które opuściły swoje ojczyste terytoria, pojawiają się nowe, urodzone w innych miejscach. Łączą się w pary siedzących dorosłych osobników, więc jeśli ptaki nie są oznakowane, pozostaje wrażenie, że stare ptaki, które zakończyły lęgi, nadal trzymają się razem ze swoimi dorosłymi pisklętami. Okres zasiedlenia jest ograniczony do pewnego wieku (40-50 dni u różnych gatunków) i nie trwa długo, nie dłużej niż 10 dni (Bardin 19756, Bardin, Markovets, Mikhailov 1992, Weise, Meyer 1979, Nüsson, Smith 1985, 1988).

Po rozproszeniu młode osiedlają się na terenach, na których spędzą jesień i zimę, a być może całe swoje życie. Przejście do życia osiadłego po zasiedleniu wiąże się z tworzeniem się par między młodymi i ich osadnictwem na terytoriach par dorosłych lub na wolnych terenach. Tak powstają grupy społeczne - fratrie, które utrzymują stały skład przez całe późne lato, jesień i zimę. Niewielka część młodych - tzw. wędrowne jednostki - choć siedzące, ale wolniejsze, bez wchodzenia w żadne określone ugrupowania terytorialne (patrz recenzje: Ekman 1989, Hogstad 1989).

Dla międzygatunkowych stosunków terytorialnych gatunków - głównych przedstawicieli stad mieszanych sikorki charakterystyczne jest połączenie siedlisk fratrii różnych gatunków. W efekcie powstają zespoły osiadłych ptaków kilku gatunków, zjednoczone wspólnym siedliskiem i niezmienne przez cały okres nielęgowy - tzw. federacja (Bardin 1975b, 1982, 19836, Ekman 1979,

Sprawiedliwość 1987). Członkowie Federacji większość czasu spędzają razem, tworząc terytorialne stada mieszane (Bardin 1970). Członkowie jednej federacji nie mieszają się z członkami sąsiednich i zwykle nie wkraczają na ich terytorium, co z kolei uniemożliwia sąsiadom korzystanie z ich siedliska. Każde stado mieszane terytorialne (federacja) jest niezmienne w tym sensie, że każdego dnia tworzy je te same osobniki, które stale zamieszkują ten sam obszar lasu. Jednak stado takie jest jednocześnie niestabilne, gdyż składowe jednostki wykazują pewną niezależność w swoim zachowaniu i nie tworzą „nadindywidualnego stada” w terminologii K. Lorentza. Stado mieszane rozpada się wieczorem i zbiera ponownie rano, podczas gdy jego członkowie mogą trzymać pojedynczo, w parach, kilka stad lub stado wspólne, w zależności od określonych warunków. Jest to społeczność gatunków podobnych ekologicznie, zjednoczonych wspólnym terytorium i korzystających ze wspólnego systemu informacyjnego. To ostatnie ma ogromne znaczenie, ponieważ wiele istotnych lokalnych cech behawioralnych osobników tych gatunków jest przekazywanych nowym członkom federacji ze starych za pomocą dziedziczności sygnałowej (kulturowej) - wielkość terytorium, jego granice, sposoby wykorzystania źródła pożywienia, rozpoznawanie wrogów itp.

Borealne lasy Palaearktyki zamieszkuje jeden poltypowy gatunek dzikich łapaczy - Aegithalos caudatus *. Tradycyjnie uważa się, że jest głównym przedstawicielem stad mieszanych sikor. Jednak jego zachowania społeczne znacznie różnią się od dobrze zbadanych zachowań prawdziwych sikorek, kowalików, szczupaków i chrząszczy, na które zwracano uwagę od dawna (Dubrovsky 1958). To prawda, że ekologia ptaka o białej piersi jest nadal znacznie mniej zbadana niż w przypadku prawdziwych sikorek, a ponadto z dużą liczbą

Obecnie pnącza są izolowane do osobnej rodziny Aegithalidae. W systemie C.G. Sibley i J.E. Ahlquist (1990) należy do nadrodziny Sylvioidea rzędu Passerida parvo. Zgodnie z najnowszym podsumowaniem (Naggar i Quinn 1996), Aegithalidae obejmuje 8 gatunków połączonych w 3 rodzaje: Aegithalos z 6 gatunkami oraz monotypowe Psaltriparus i Psaltria. 1) Aegithalos caudatus - rozpowszechniony w Eurazji, 19 podgatunków, połączonych w 4 grupy: caudatus (północna Eurazja) - caudatus, grupa europaeus (południowa i zachodnia Europa, północno-wschodnie Chiny, Korea Japonia) - rosaceus, aremoricus, taiti, europaeus, macedonicus , tauricus, magnus, trigirgatus, kiusi-uensis, alpinus group (śródziemnomorska, południowo-zachodnia Azja) - irbii, italiae, siculus, tephronotus, major, alpinus, passekii, glaucogularis group (Chiny), glaucogularis.

2) Barnacle Opolovnik'5, A. leucogenys - północno-wschodni Afganistan i północ

zachodnie Indie. 3) Rak malowany * A. concinnus (6 podgatunków) - Himalaje, Ki-

Tajski, Birma, Indochiny. 4) A. niveogularis białobrody - Himalaje Zachodnie.

5) Czarnobrody Opolovnik * A. iouschistos (4 podgatunki) - wschodnie Himalaje i zachodnie Chiny. 6) Pasek kołnierza ”5, A. fuliginosus - środkowe Chiny. 7) Sikora krzewiasta Psaltriparus minimus (11 podgatunków, P. melanotis od dawna uznawana jest za odrębny gatunek) - zachodnia część Ameryki Północnej od Kolumbii Brytyjskiej po Meksyk i Gwatemalę. 8) Psalt Psaltria exilis - wyspa Jawa (uważana za najmniejszego ptaka wróblowego: długość skrzydła 40-49 mm, brak danych o masie ciała). Uwaga: znak (*) oznacza proponowane przez nas rosyjskie nazwy gatunków, które różnią się od formalnie przypisanych im w Słowniku nazw zwierząt (Boehme, Flint 1994).

podgatunku (19) i tak rozległego obszaru, można spodziewać się pewnej różnorodności w sposobie życia. Najbardziej szczegółowe badania populacyjne przeprowadzono na podgatunku A. s. rosaceus w Anglii (Gaston 1973, Glen, Perrins 1988) i A. c. Trivirgatus w Japonii (Nakamura 1967, 1969, 1972). Yu.B. Shibnev (1975) badał A. p. caudatus w Primorye.

W okresie poza gniazdem główną jednostką strukturalną populacji jest stado, które w odróżnieniu od sikorki z rodzaju Parus jest grupą rodzinną, tj. para rodzicielska i lęg ich piskląt nie zrywają do następnej wiosny. W skład stada mogą wchodzić również tzw. pomocnicy spokrewnieni z samcem z pary rodzicielskiej i pomagający głównej parze w karmieniu potomstwa. Stado jest stałe przez cały okres poza lęgowy, a zmiany w jego składzie wiążą się jedynie ze śmiercią części ptaków jesienią i zimą. Każde stado kubków zajmuje określone terytorium i nie miesza się z sąsiednimi stadami. W przeciwieństwie do rodzaju Parus, ćmy są bardzo towarzyskie i stale żyją w stadzie. Jeśli sikorki spędzają noc samotnie w dziuplach i innych schronieniach, to dla kundli typowe są noce publiczne, kiedy członkowie stada śpią skuleni razem (patrz: Cramp, Perrins 1993).

Sądząc po wszystkich dostępnych danych, pnącza są prawie wyłącznie owadożerne *, podczas gdy w zimowej diecie sikorki z rodzaju Parus nasiona (zwłaszcza sosna, świerk, jodła, modrzew, buk i inne gatunki leśne), które przechowują w dużych ilościach, mają ogromne znaczenie.

Podczas pracy z opolovnikami nie można nie zwrócić uwagi na jasne zabarwienie ich powiek, które tworzą pierścień wokół oka, szerszy u góry. Kolor skóry powiek waha się od jaskrawoczerwonego przez pomarańczowy do żółtego. Określenie wieku lub płci na tej podstawie uważa się za niemożliwe (Vinogradova i in. 1976). Niemniej jednak nadal występuje pewna zależność od wieku: u młodych osobników mają one kolor jaskrawoczerwony, u dorosłych osobników hodowlanych są zwykle żółte (Axton 1972). Specjalne studium tej funkcji na A. str. rosaceus w Anglii (Greig-Smith 1984) wykazał, że kolor powiek u jednego osobnika może się szybko zmieniać, na przykład w okresie czasu między złapaniem ptaka a jego obrączkowaniem. W tym przypadku kolor powiek zależy od masy ciała, liczby osobników w grupie społecznej. Stwierdzono, że na tle wieku i sezonowych trendów zmiany barwy pierścienia okołobitalnego odzwierciedla chwilowy stan fizjologiczny i psychiczny jednostki. Możliwe, że ta cecha ma wartość sygnalizacyjną podczas relacji towarzyskich kubków.

Ekologia zimowa podgatunku białogłowego A. s. W północno-zachodniej Rosji, zamieszkującej podgatunek białogłowy. caudatus praktycznie nie jest badany. Dlatego obserwując mieszane stada sikorki w regionie Leningradu. Główną uwagę zwróciłem na zimowe stada kundli.

* Wiosną jednak opolovniki chętnie piją sok klonowy i brzozowy (Panov 1973, Shib-nev 1975, A.V. Bardin, komunikat ustny). Zimą w ich żołądkach znajdowano niewielką ilość nasion, najczęściej brzozy i olchy (Inozemtsev 1965).

Badany obszar, materiał i metoda

Obserwacje prowadzono w okresie listopad-luty 1995-1997 w obwodzie Wsiewołożskim w obwodzie leningradzkim. w pobliżu wsi. Voeikovo. Stanowisko badawcze położone jest na terenie lasu mieszanego na pagórkowatej równinie morenowej. W drzewostanie dominuje sosna sylvestris, brzoza Betula pendula et B. pubescens, osika Populus trémula, olcha szara Alnus incana, dąb Quercus robur, w podszyciu brzoza, Sorbus aucuparia, olcha szara, wierzby Salix spp., Sznury szare . Działki lasu sosnowo-brzozowego poprzecinane są polanami, miejscami występują torfowiska mchowe. Stałe obserwacje prowadzono na obszarze 120 hektarów. Zimą trzymano tu 3 lub 4 stada kundli. Najbardziej szczegółowe obserwacje prowadzono corocznie dla jednego stada. Po znalezieniu stada obserwator podążał za nim, wyznaczając ścieżkę ruchu ptaków na szczegółowym planie terenu i synchronizując ich zachowanie oraz szereg parametrów żerowania i aktywności ruchowej (prędkość poruszania się, liczba badanych drzew, czas spędzony) na jednym drzewie, rodzaje użytych drzew, miejsca żerowania). Łączny czas obserwacji wyniósł 150 h. Podczas wycieczek specjalnych odnotowano również wszystkie napotkane stada sikorki, w miarę możliwości ustalając ich gatunek i skład ilościowy. Poszczególne stada obserwowano przez 10 i 15 minut, 1 godzinę lub dłużej. Odległość przebytą przez stado mierzono co 10 min. W sumie zaobserwowano 126 mieszanych stad ciągniętych na niebiesko, w 38 z nich uczestniczyli milicjanci.

Wyniki i dyskusja Skład stad mieszanych sikorki

W składzie stad mieszanych sikorki stwierdzono na stanowisku badawczym Parus montanus, P. ater, P. caeruleus, P. major, Aegithalos caudatus, Regulus regulus i Certhia familiaris (tab. 1). Najliczniejszy był proszek. Zimą dominował w stadach sikorki. Drugim najczęściej występującym gatunkiem były ruda i bogatka. Jednak zimą wielkie sikory przeważnie pozostawały we wsi i okolicach, aw lesie znajdowano je w jednej liczbie. Moskwa była generalnie rzadka. W okresie obserwacji pary tych ptaków spotkano tylko 4 razy: 2 razy w stadach mieszanych, 2 razy osobno. Modraszka była również rzadka zimą, choć dość pospolita podczas jesiennej migracji. Chrząszcza żółtogłowego i pika można uznać za pospolitych członków stowarzyszeń sikorki.

Stada można podzielić na jednogatunkowe, tj. składający się z osobników tego samego gatunku i mieszanych, utworzonych przez ptaki kilku gatunków. W tym drugim przypadku trzon stada składa się z osobników jednego, rzadziej dwóch dominujących gatunków. Na badanym obszarze najczęściej tworzył się rdzeń

Tabela 1. Skład stad modraszki w okresie jesienno-zimowym,

% spotkań z ogólnej liczby zarejestrowanych stad (n - 126)

Typ Liczba spotkań

Aegithalos caudatus 38 30

Parus montanus 54 43

Parus major 16 13

Parus caeruleus 5 4

Regulus regulus 56 44

Certhia familiaris 21 17

proszki (2-6 osób). Gdy milicjanci byli obecni w mieszanych stadach, odgrywali rolę jądra konsolidującego zgrupowanie. Jednak w połowie przypadków trzymali własne stada. Generalnie odniosło się wrażenie, że to nie kundle dążą do przyłączenia się do zbiorowisk mieszanych, a wręcz przeciwnie, że ptaki innych gatunków towarzyszą przyjaznym stadom kundli, podczas gdy te ostatnie znajdują się w ich zasięgu. Piszą o tym także inni autorzy (Naumov 1923, Dubrovsky 1958, Zonov 1969, Polivanov 1971).

Na stanowisku obserwacyjnym o powierzchni 120 ha zimą 1995/1996 przebywały 3 stada kundli, składające się z 5, 8 i 11 osobników. W latach 1996/1997 zimowały tu 4 stada po 5, 7, 9 i 12 ptaków. Tak więc liczebność zimowych stad opolowców wahała się od 5 do 12 osobników, średnio 8,1 osobników. Dla regionu moskiewskiego w literaturze podaje się następujące dane o liczebności stad zimowych kundli: od 5 do 15, średnio 10 osobników (Naumov 1923), średnio 12 (Dubrovsky 1958), dla Anglii - 6,3 osobników ( Morse 1978), 10,6 (od 6 do 17) i 8,8 (od 6 do 14) osobników w dwóch kolejnych sezonach zimowych (Glen i Perrins 1988). W dolinie rzeki. Zimowe stada kundli Inn (prawy dopływ Dunaju) składały się z 4-16, średnio 9,4 osobników (Riehm 1970). W Primorye liczebność kundli w stadach zimowych wahała się od 5 do 14 (Shibnev 1975), w Japonii - od 3 do 11 (Nakamura 1969). Podczas migracji jesiennej stada latają mniej więcej tej samej wielkości w stadach, a stałość składu stad jest zachowana nawet podczas przemieszczania się na duże odległości (Rezvy 1976, 1995). Stałość migrujących grup społecznych odnotowana przez wielu autorów, a także bezpośrednie dowody uzyskane za pomocą obrączkowania sugerują, że wędrowne stada kundli również składają się z rodzeństwa (Cramp, Perrins 1993, Harrap, Quinn 1996). Jak pokazują wieloletnie obserwacje jesiennej migracji tych ptaków na jeziorze. Venern (Szwecja), większość stad wędrownych składała się z 6-17, średnio 10,4 osobników (Ehrenroth 1976). Podobne szacunki (5-16 osobników) podaje P. Linkola (1961) dla wybrzeża Zatoki Botnickiej. W trakcie przejazdu można zaobserwować również większe skupiska bylicy, ale najwyraźniej reprezentują one tymczasowe skojarzenia utworzone ze stałych grup społecznych.

Wielkość terytorium zimowego stada kundli

Podczas gdy w Europie Zachodniej kundle są uważane za osiadłe, w Europie Północnej i Wschodniej mają one dobrze zdefiniowane migracje (patrz: Cramp, Perrins 1993). Liczba migrantów na przestrzeni lat silnie się waha, dlatego o policjantach często mówi się, że są tzw. gatunki inwazyjne. W północno-zachodniej Rosji trzy okresy mobilności migracyjnej są wyrażone w cyklu rocznym. Lokalne letnie przemieszczenia lęgów wraz z rodzicami mają miejsce na przełomie czerwca i pierwszej połowy lipca. Jesień, najbardziej masowe ruchy rozpoczynające się we wrześniu, są najbardziej intensywne w pierwszej dekadzie października i kończą się w trzeciej dekadzie listopada. Uczestniczy w nich przytłaczająca większość młodych ludzi (Rezvy 1976, 1995). Letnie ruchy kończą się na początku linienia

kov, wylinka poporodowa jest zakończona). Ruch jesienny rozpoczyna się pod koniec linienia lub po jego zakończeniu. Indywidualny czas trwania wylinki po młodocianym wynosi około 90 dni, a wylinki poślubnej około 100 dni (Rezvy 1990). Trzeci okres mobilności migracyjnej rozpoczyna się pod koniec zimy i przypada głównie na luty i początek marca (A.B. Bardin, komunikat ustny), dlatego na stacjach ornitologicznych nie odnotowuje się wczesnych wiosennych ruchów motyli. W związku z tym często piszą, że inwazje to masowe eksmisje jednostek, bez ich zawracania. Jednak wielokrotne połowy w kolejnych latach sugerują, że część sokoła, który uczestniczył w ruchach jesiennych, wraca na wiosnę (ShShöp 1977).

W okresie zimowym kubki są siedzące. Populację reprezentują zarówno lokalne stada osiadłe, jak i stada, które przybyły na zimowanie z innych regionów. Zarówno te, jak i inne od listopada do lutego są trzymane na stałych terytoriach.

Prześledziłem życie stada kufli w ciągu dwóch zim. Ocenę wielkości zimowiska stada przeprowadzono dwoma metodami.

Oszacowano metodą wypukłego wielokąta. Ta metoda jest szeroko stosowana do określania wielkości terytoriów i siedlisk. Jako oszacowanie zastosowano obszar wypukłego wielokąta opisującego wszystkie punkty styku (Bardin 1977). Wadą tej metody jest to, że ocena zależy tylko od najbardziej skrajnych punktów spotkań, w których wykrycie osoby zależy bardziej od przypadku, a zatem jest niestabilne. Terytorium stada 9 osobników wyznaczonego tą metodą zimą 1996/1997 r. Przedstawiono na rycinie 1. W tym przypadku powierzchnia wypukłego wielokąta wynosi 28,4 ha.

Oszacowana na podstawie średniej odległości między punktami spotkań. Jeśli przyjmiemy, że kształt miejsca jest zbliżony do okrągłego, to średnia odległość między wszystkimi punktami styku powinna stanowić połowę średnicy wyimaginowanego koła. Dla omawianego stada zmapowaliśmy 350 punktów spotkań. Rozkład odległości między nimi pokazano na rysunku 2. Średnia wartość oszacowanego parametru wyniosła 304 m. Przyjmując to jako oszacowanie promienia wyimaginowanego stromego stromego terenu, stwierdzamy, że jego powierzchnia wynosi 29 hektarów. Szacunki obiema metodami są bardzo zbliżone (28,4 i 29,0 ha). Kształt rozkładu odległości między punktami styku różni się od teoretycznego, zbudowanego przy założeniu równomiernego losowego rozkładu punktów wewnątrz wyimaginowanego koła. Na uwagę zasługuje wyraźna bimodalność rozkładu empirycznego. Obecność drugiego maksimum wskazuje, że stado kundli spędza więcej czasu na obrzeżach terytorium, niż można by się spodziewać, gdyby równomiernie wykorzystywało cały obszar terytorium. Być może wynika to z potrzeby regularnych interakcji społecznych z sąsiednimi stadami.

Granice terytorialne można również określić, obserwując agresywne interakcje sąsiednich stad na obrzeżach terytorium (Nakamura 1969). Pierwszą oznaką konfrontacji jest wzrost

Figa. 1. Terytorium stada 9 osobników. Zima 1996/1997.

Legenda: 1 - granica terytorium narysowana metodą wypukłego wielokąta, 2 - miejsca agresywnych starć z milicją sąsiednich stad.

częstotliwość wydawania stykowych sygnałów dźwiękowych. Ptaki są podekscytowane, latają z miejsca na miejsce, dziobią gałązki. Konfrontacja często zmienia się w agresję, gdy ptaki z tego samego stada kierują się w stronę sąsiadów. Jednocześnie obserwuje się swoiste faliste loty w linii prostej, kiedy potwór leci z pionowo uniesionym ogonem, wydając charakterystyczny krzyk. Podczas walki dominujący samiec przyjmuje groźną pozę, którą T. Nakamura (Iakashiga 1972) opisuje w następujący sposób: „Dwa rywalizujące samce znajdują się w odległości 30 cm od siebie i próbują się dziobać. Czasami zagrożenie zamienia się w atak, potem jeden samiec o agresywnym wyglądzie zajmuje miejsce rywala, a przeciwnicy poruszają się w górę iw dół wokół pnia. Atak może zamienić się w pościg. W tym przypadku jeden ptak startuje , a drugi natychmiast zaczyna go ścigać. Pierwszy ptak jest

jest umieszczona na żerdzi, a druga ścigająca ją znajduje się przed nią lub nad nią. Często spotkanie kończy się zaciekłym dziobaniem, a broniącego się ptaka można zranić. ”Zwykle agresja nadal nie zamienia się w bójki, a stada, po pewnym czasie wspólnego spaceru wzdłuż granicy, rozpraszają się w różnych kierunkach. niska gęstość zaludnienia milicji na badanym terenie, konflikty między stadami obserwowano stosunkowo rzadko.

Nie ma szacunków co do wielkości terenów zimowych kufli w naszym regionie. Według Yu.A. Dubrovsky'ego (1958), w rezerwacie przyrody TSKhA pod Moskwą, na powierzchni 248 hektarów, zimowały 2-3 stada (35-50 osobników) kundli rocznie, ale wielkość terytoriów była niezdeterminowany. W Anglii zimowiska stad w lasach liściastych i mieszanych zajmowały średnio 25 ha (Gaston 1973), według innych źródeł - 25 i 17 ha w dwóch kolejnych zimach (Glen, Perrins 1988). W South Primorye, w dolinie Kedrovaya, na powierzchni 150 hektarów zimą 1970/1971 były 2 stada po 5 i 14 osobników, a zimą 1971/1972 - 2 stada po 8 i 6 sztuk. ptaki (Shibnev 1975). W Japonii powierzchnia stada zimowego wynosiła średnio 21 ha (17, 19, 24, 25 i 28 ha) (Nakamura 1969).

Gęstość zimowej populacji pnączy w lesie mieszanym Anglii wynosiła 61 osobników / km2 w październiku i 31 osobników / km2 w marcu (Gaston 1973), w lesie mieszanym Japonii - 30-140 osobników / km2 (Nakamura 1967) . Na naszym terenie zimą 1996/1997 było to 31 osobników / km2.

Zatem powierzchnia terytorium zimowego stada kundli wynosi 0,2-0,3 km2 w różnych regionach. W naszym regionie terytorium milicji jest około trzy razy większe niż terytorium federacji Parus spp. i zawarte w nich gatunki. O ile możemy wywnioskować z naszych obserwacji, rozmieszczenie przestrzenne Aegithalos caudatus nie jest zgodne z gatunkami należącymi do federacji. Grupy społeczne milicjantów, które uważa się za składające się z rodzeństwa, ich rodziców i rzadziej spokrewnionych z nimi pomocników, spędzają zimę na terenie 3-4 federacji. Chrząszcze, chrząszcze i piki często towarzyszą stadu kundli, gdy ten przelatuje przez ich terytorium. Jednak takie zespoły nie istnieją od dawna, choć powstają z dnia na dzień iz tych samych osobników, ze względu na osiadły charakter uczestniczących w nich ptaków w okresie jesienno-zimowym.

0- 100- 200- 300- 400- 500- 600- 700-100 200 300 400 500 600 700 800

Odległość między punktami spotkań, m

Figa. 2. Rozkład odległości między punktami styku stada kubków. Zima 1996/1997.

Prędkość karmienia i zagospodarowanie terenu

Przez większą część dnia (w środku zimy 7,0-7,5 h) kundle są zajęte szukaniem pożywienia. Według J. Gibba (1954) w Marley Wood (Anglia) kundle spędzają 92% dziennego karmienia we wrześniu-styczniu, 96% w lutym i 91% w marcu. Podczas karmienia ptaki poruszają się w zwartym stadzie, nieustannie odbijając się echem. Pokarm zbierany jest głównie na cienkich gałązkach. Powszechnie uważa się, że ćmy żywią się prawie wyłącznie drzewami liściastymi. Jednak zgodnie z moimi obserwacjami chętnie żywią się sosnami. W ten sposób 231 lokali żywieniowych zostało rozmieszczonych w następujący sposób: na Pinus sylvestris 85, na Betula spp. 76, na Alnus incana 30, na Populus trémula 8, na Salix spp. 8, na Sorbus aisiraia 2, wśród 20 runa leśnego, na lądzie 2.

Tabela 2. Oszacowania prędkości przemieszczania się żerowania stad niebieskich (km / h)

Życie okazało się, że życie piosenkarza zostało przerwane z powodu kardiomiopatii. Ta choroba powoduje ostrą niewydolność serca.

"src =" https://static.life.ru/publications/2021/2/1/1269782764881.202-900x.jpeg "loading =" leniwy "style =" szerokość: 100%, wysokość: 100%, dopasowanie do obiektu: okładka "/>

Przyczyną śmierci 38-letniej byłej uczestniczki Little Big Anny Castellanos była kardiomiopatia. Informują o tym źródła Life w odniesieniu do wyników sekcji zwłok.

Decl, George Michael i inni sławni ludzie, których życie odebrał ten „cichy zabójca”

Ta choroba, zwana także „cichym zabójcą”, pochłonęła życie wielu celebrytów, w tym rapera Kirilla Tolmatsky'ego (Decl), piosenkarza George'a Michaela, dziennikarza Antona Nosika.

Z medycznego punktu widzenia kardiomiopatia to cała grupa chorób serca, które charakteryzują się uszkodzeniem mięśnia sercowego, pojawieniem się zmian w budowie mięśnia sercowego. Najczęściej choroba powoduje ostrą niewydolność serca, która prowadzi do śmierci.

Przypomnijmy, że Anna Castellanos została znaleziona martwa we własnym mieszkaniu w Petersburgu. Niedawno 38-letnia piosenkarka skarżyła się na bóle pleców i ledwo wstawała.

1.3 Pielęgnacja

Bardzo skromna roślina, należy zwrócić uwagę tylko na częstotliwość podlewania i dobry drenaż.

1.4 Podłoże

Uwielbia bardzo porowate podłoże mineralne dla kaktusów i sukulentów. Unikaj używania materiałów organicznych do formowania gleby, takich jak torf lub próchnica.

1.5 Górny opatrunek

W okresie wegetacji gleba pod dolichotele jest wzbogacana nawozami bogatymi w potas i fosfor oraz o niskiej zawartości azotu.

1.8 Wilgotność powietrza

Latem, przy upalnej pogodzie, można spryskać rano, aby kropelki wody wyparowały w ciągu dnia. Należy pamiętać, że bezpośrednie promienie słoneczne nie powinny uderzać w mokre łodygi rośliny. Dobrym pomysłem jest zapewnienie dobrego ruchu powietrza wokół rośliny, unikając jednocześnie zimnych przeciągów. Utrzymuj suchość zimą.

1.9 Wilgotność gleby

Podlewaj dolichotele regularnie latem, ale nie pozwól, aby woda zatrzymała się na patelni. Niech wierzchnia warstwa gleby wyschnie między podlewaniami. W okresie spoczynku zimowego ogranicz podlewanie, aby gliniana bryła nie wyschła.

1.11 Powielanie

Nasiona wysiewa się wiosną. Kiełkowanie następuje w ciągu 7 - 14 dni w temperaturze 21 - 27 ° C. Przykryj uprawy plastikową nakrętką lub szklanką, aby utrzymać wilgoć i stopniowo zwiększaj czas wentylacji. Umieść doniczki w półcieniu. Sadzonki w okresie wiosenno-letnim, natomiast pokos należy suszyć przez kilka dni.

1.12 Szkodniki i choroby

System korzeniowy może gnić, gdy jest podmokły, ponadto łodygi rośliny mogą spuchnąć.

Sporadycznie pojawiają się roztocze, wełnowce, wciornastki i mszyce.

Ⓘ Cycki z długimi ogonami

Charakterystyczną cechą tych ptaków jest ogon średniej lub dużej długości. Na drzewach wplecione są kuliste gniazda. Żywią się głównie pokarmem mieszanym, w tym owadami.

1. Klasyfikacja

Rodzina obejmuje 4 rodzaje z 13 gatunkami:

Aegithalos niveogularis Gould, 1855
Aegithalos glaucogularis Gould, 1855
Aegithalos caudatus Linnaeus, 1758 - sikora długoogoniasta
Rodzaj Aegithalos Hermann, 1804 - Długie ogony cycki lub Opolovniki
Aegithalos sharpei Rippon, 1904
Aegithalos leucogenys F. Moore, 1854 - sikorka czarnogardła
Aegithalos bonvaloti Oustalet, 1892
Aegithalos concinnus Gould, 1855 - sikorka rudowłosa
Aegithalos iouschistos Blyth, 1845 - sikorka o rdzawej twarzy
Aegithalos fuliginosus J. Verreaux, 1869 - Sikora szara

Leptopoecile sophiae Severtsov, 1873 - Malowane sikorki lub zwykłe malowane sikorki
Leptopoecile elegans Przewalski, 1887 - Painted Tufted Titmouse
Rodzaj Leptopoecile Severtsov, 1873 - Malowane sikorki, dawniej określane na Sylviidae