Istnieje kilka dzikich ras indyków, które z czasem zyskują na popularności ze względu na ich wyjątkowe cechy charakterystyczne, zachowanie, produktywność i wartości. W tym artykule przedstawię przegląd dzikich ras indyków.
Rasy indyków dzikich
Dziki indyk (Meleagris gallopavo) jest ptakiem wyżynnym pochodzącym z Ameryki Północnej, jednym ze wszystkich dwóch zachowanych gatunków indyków i najcięższym przedstawicielem różnych gatunków Galliformes.
Jest to podobny gatunek, ponieważ indyk domowy, który początkowo pochodzi od podgatunku indyka nieposkromionego z południowego Meksyku (nie jest to powiązany z nim indyk ocellated).
Choć pochodzi z Ameryki Północnej, indyk najprawdopodobniej uzyskał swój tytuł od udomowionego gatunku importowanego do Wielkiej Brytanii na statkach płynących z Lewantu przez Hiszpanię.
Brytyjczycy w swoim czasie dzięki temu związali dzikiego indyka z narodem Turcja i tytuł dominuje.
Alternatywny pomysł zakłada, że jeden inny ptak, perliczka pochodząca z Madagaskaru, wypuszczona do Anglii przez tureckich detalistów, była wyjątkową dostawą i że okres ten został następnie przeniesiony na ptaka Nowego Świata przez angielskich kolonizatorów znających wszystkie poprzednie gatunki.
Dzikie rasy indyków Podgatunki
Występują delikatne różnice w ubarwieniu, siedlisku i zwyczajach zupełnie różnych podgatunków dzikich indyków. Sześć podgatunków dzikich indyków to:
1. Dziki indyk Goulda (M. g. Mexicana)
Pochodzi z centralnych dolin po północne góry Meksyku i najbardziej wysunięte na południe części Arizony i Nowego Meksyku.
Dzikie indyki Goulda są ściśle chronione i kontrolowane. Podgatunek został po raz pierwszy opisany w 1856 roku.
Występują w niewielkich ilościach w Stanach Zjednoczonych, ale są znaczne w północno-zachodniej części Meksyku.
Mały mieszkaniec osiadł w południowej Arizonie. Gould's to największy z sześciu podgatunków.
Mają długie nogi, większą stopę i dłuższe pióra ogonowe. Główne kolory piór na sylwetce to miedź i zielonkawo-złote. Podgatunek ten jest ściśle chroniony ze względu na płochliwy charakter i jest zagrożony ostojem.
2. Dziki indyk z południowego Meksyku (M. g. Gallopavo)
Pod uwagę brany jest dziki indyk z południowego Meksyku, którego nie ma w USA ani Kanadzie.
W środkowym Meksyku archeologiczne kości M. gallopavo zostały rozpoznane na stronach internetowych sięgających 800-100 pne.
Nie jest jasne, czy te wczesne okazy symbolizują ludzi dzikich lub domowych, jednak indyki domowe zostały prawdopodobnie zadomowione w środkowym Meksyku w pierwszej połowie okresu podstawowego (ok. 200-1000 ne).
Późno preklasyczne (300 pne-100 ne) pobyty indyków rozpoznane na stanowisku archeologicznym El Mirador (Petén, Gwatemala) symbolizują najwcześniejszy dowód na wywóz indyka z południowego Meksyku (Meleagris gallopavo gallopavo) do tradycyjnego świata Majów.
Dzikie podgatunki meksykańskie M. g. gallopavo, zostały udomowione zarówno w Meksyku, jak i przez ludy preklasyczne w Mezoameryce, dając początek indykowi ojczystemu (M. g. domesticus).
Hiszpanie ponownie wprowadzili ten oswojony podgatunek do Europy w połowie XVI wieku; z Hiszpanii rozwija się we Francji, a później w Wielkiej Brytanii jako zwierzę gospodarskie, często zamieniając się w centrum uczty dla zamożnych.
W 1620 r. Często wystarczało, aby pielgrzymi osadnicy z Massachusetts mogli przywieźć ze sobą indyki z Anglii, nieświadomi, że ma ona większego zamkniętego krewnego, który już zamieszkiwał lasy Massachusetts.
Jest to bez wątpienia jeden z najmniejszych podgatunków i jest najlepiej identyfikowany w języku hiszpańskim z tytułu wywodzącego się z Azteków, guajolote.
Ten podgatunek dzikiego indyka od 2010 roku jest uważany za krytycznie zagrożony.
3. Indyk dziki Rio Grande (M. g. Intermedia)
Dziki indyk z Rio Grande rozciąga się od Teksasu do Oklahomy, Kansas, Nowego Meksyku, Kolorado, Oregonu, Utah i został wypuszczony do środkowej i zachodniej Kalifornii, oprócz części niektórych północno-wschodnich stanów.
Rasy dzikich indyków Rio Grande zostały dodatkowo wypuszczone na Hawaje w późnych latach pięćdziesiątych XX wieku. Szacunki mieszkańców tego podgatunku to około 1 000 000.
Ten podgatunek, pochodzący z centralnych stanów równinnych, został po raz pierwszy opisany w 1879 roku i ma stosunkowo długie nogi, wyższe, dostosowane do siedlisk prerii.
Pióra na ciele mają zwykle zielono-miedziany połysk. Informacje na temat ogona i ponownie zmniejszają się pióra mają kolor od płowożółtego do bardzo łagodnego opalenizny.
Jego siedliska to zarośla za potokami, rzekami lub mesquite, sosnowymi i zaroślowymi lasami dębowymi. Indyk z Rio Grande jest stadny.
4. Indyk dziki wschodni (Meleagris gallopavo silvestris)
Był to podgatunek indyka, z którym Europejczycy po raz pierwszy spotkali się na wolności: przez purytanów, założycieli Jamestown, Holendrów mieszkających w Nowym Jorku oraz przez Acadyjczyków.
Jego zróżnicowanie jest bez wątpienia jednym z największych podgatunków, maskując całą japońską połowę USA od Maine na północy po północną Florydę i rosnąc na zachód, aż do Minnesoty, Illinois i Missouri.
W Kanadzie jego zróżnicowanie rozciąga się na południowo-wschodnią Manitobę, Ontario, południowo-zachodnią prowincję Quebec (wraz z Pontiac, Quebec i mniejszą połowę zachodniej strefy sejsmicznej Quebecu) oraz prowincje morskie.
Ilość od 5,1 do 5,3 mln ptaków. Po raz pierwszy nazwano je „indykiem leśnym” w 1817 roku i mogą osiągać nawet 4 stopy (1,2 m) wysokości.
Wyższe osłony ogona są zakończone kasztanowobrązowym. Samce mogą osiągać wagę 14 kg (30 funtów).
Indyk wschodni jest polowany ściśle w Japonii w USA i jest prawdopodobnie najbardziej upolowanym podgatunkiem indyka dzikiego.
5. Indyk dziki Osceola lub indyk dziki z Florydy (M. g. Osceola)
Najczęściej występuje na półwyspie Florydy, licząc od 80 000 do 100 000 ptaków. Ten kurczak jest nazywany znanym szefem Seminole Osceola i został po raz pierwszy opisany w 1890 roku.
Jest mniejszy i ciemniejszy niż dziki indyk jap. Pióra na skrzydłach są bardzo ciemne z mniejszą ilością białej pręgowania widocznej u różnych podgatunków.
Ich pióra o ogólnej budowie ciała mają opalizujący zielono-fioletowy kolor. Występują zwykle w zaroślach palmetto i rzadko w pobliżu bagien, gdzie ich zdobycz jest znaczna. Indyki Osceola to najmniejsze podgatunki o wadze od 16 do 18 kg (od 7 do 8 kg).
6. Dziki indyk Merriam (M. g. Merriami)
Dziki indyk Merriam rozciąga się przez Góry Skaliste i sąsiednie prerie Wyoming, Montany i Południowej Dakoty, a także wiele nadmiernego narodu mesa w Nowym Meksyku, Arizonie, południowym Utah i The Navajo Nation, z ilością od 334.460 do 344,460 ptaków. Podgatunek został dodatkowo wprowadzony do Oregonu.
Wstępne wypuszczenie indyków Merriam's w 1961 r. Zaowocowało osiedleniem się pozostałych mieszkańców indyków Merriam's wzdłuż wschodniego zbocza Mt. Kaptur i czysta imigracja indyków z Idaho spowodowała, że stada Merriam znajdują się wzdłuż japońskiej granicy z Oregonem.
Dzikie indyki Merriam zamieszkują sosny ponderosa i obszary górskie. Podgatunek został nazwany w 1900 roku na cześć Clintona Harta Merriama, głównego szefa US Organic Survey.
Ogon i ponownie opadające pióra mają białe pomysły i fioletowe i brązowe refleksy.
Opis ras dzikich indyków
Dorosłe dzikie indyki mają długie nogi w kolorze czerwono-żółtym do szaro-zielonego.
Pióra tułowia dzikich indyków są zwykle czarnawe i ciemnawe, generalnie szarobrązowe z miedzianym połyskiem, które u dorosłych samców zmienia się w bardzo zaawansowane.
Dorosłe samce, znane jako tomy lub gobblery, mają dużą, pozbawioną piór, czerwonawą głowę, czerwone gardło i różowe koraliki na gardle i szyi.
Wierzch ma mięsiste narośla zwane caruncles. Młode samce są znane jako Jake; różnica między dorosłym mężczyzną a nieletnim polega na tym, że kozioł ma naprawdę krótką brodę, a jego wachlarz ogonowy ma dłuższe pióra pośrodku.
Dorosłe dzikie indyki rodzą pióra wachlarzy ogonowych samców mogą być tej samej wielkości. Kiedy mężczyźni są podekscytowani, mięsista klapka na fakturze rozszerza się, a to, koraliki, nagie pory i skóra na czubku i szyi, wszystko to wypełnia się krwią, prawie zasłaniając oczy i fakturę. Długi, mięsisty przedmiot nad dziobem samca nazywa się kominem.
Każda stopa ma trzy palce w wejściu, z krótszym, zwróconym do tyłu palcem; samce mają ostrogę za każdą z dolnej nogi.
Indyki mają wydłużony, ciemnawy ogon w kształcie wachlarza i błyszczące brązowe skrzydła. Podobnie jak w przypadku wielu różnych gatunków z rodzaju Galliformes, indyki wykazują silny dymorfizm płciowy.
Samce dzikich indyków są znacznie większe niż żeńskie, a jego pióra mają obszary w kolorze czerwonym, fioletowym, niedoświadczonym, miedzianym, brązowym i złotym opalizującym.
Gruczoł przedczołowy (uropygial gland) może być większy u indyków płci męskiej w porównaniu z żeńskimi. W odróżnieniu od ogromnej większości różnych ptaków, są one kolonizowane przez bakterie o nieznanym działaniu (Corynebacterium uropygiale).
Samice, znane jako kury, mają pióra, które mogą być generalnie bardziej matowe, w odcieniach brązu i szarości. Pasożyty mogą nie interesować się ubarwieniem każdej płci; u mężczyzn ubarwienie może być oznaką dobrego samopoczucia. Pióra pierwszego skrzydła mają białe paski. Indyki mają od 5000 do 6000 piór.
Pióra ogonowe są tej samej wielkości u dorosłych, zupełnie różnej długości u młodych.
Samce zwykle mają „brodę”, kępkę grubych włosów (zmodyfikowane pióra) wystającą ze środka piersi. Broda pospolita wielkości 230 mm (9,1 cala).
W niektórych populacjach 10 do 20% kobiet ma brodę, często krótszą i cieńszą niż brodę mężczyzn.
Dorosły samiec (lub „kocur”) zwykle waży od 5 do 11 kg (11 do 24 funtów) i mierzy 100-125 cm (39-49 cali).
Dorosła samica (lub „kura”) jest często dużo mniejsza i mierzy 2,5-5,4 kg (5,5-11,9 funta) i ma 76 do 95 cm (30 do 37 cali) długości.
Na dwa gigantyczne badania, zwykła waga dorosłych samców wynosi 7,6 kg (17 funtów), a zwykła waga dorosłych samic to 4,26 kg (9,4 funta).
Skrzydła są stosunkowo małe, co jest typowe dla rzędu galusowatych, a rozpiętość waha się od 1,25 do 1,44 m (4 stopy 1 do 4 stóp 9 cali).
Cięciwa skrzydła ma po prostu 20 do 21 cm (7,9 do 8 cm).
Dziób może być stosunkowo mały, ponieważ dorośli mierzą od 2 do 3,2 cm (0,79 do 1,26 cala) w rozmiarze hodowlanym.
Stęp dzikiego indyka jest dość długi i trwały, mierzy od 9,7 do 19,1 cm (3,8 do 7,5 cala). Ogon może być stosunkowo długi, zaczynając od 24,5 do 50,5 cm (9,6 do 19,9 cala).
Rekordowe dorosłe samce dzikich indyków, według Ogólnokrajowej Federacji Dzikich Indyków, ważyły 16,85 kg (37,1 funta), przy czym dane dotyczące kocurów ważących ponad 13,8 kg (30 funtów) były niezwykłe, ale nie są rzadkie.
Podczas gdy często jest nieco lżejszy od ptactwa wodnego, po łabędzia trębacza (Cygnus buccinator), indyk ma drugą co do wagi największą wagę spośród wszystkich kurczaków północnoamerykańskich.
Występująca masa zwyczajna, wiele różnych ptaków na kontynencie, łącznie z amerykańskim pelikanem białym (Pelecanus erythrorhynchos), łabędziem tundrowym (Cygnus columbianus columbianus) i bardzo rzadkim kondorem kalifornijskim (Gymnogyps californianus) i żurawiem krzykliwym (Grus americana) ) przekracza sugerowaną wagę indyków.
Siedlisko rodzi dziki indyk
Dzikie rasy indyków pragną lasów liściastych i mieszanych lasów iglasto-liściastych z rozproszonymi otworami przypominającymi pastwiska, pola, sady i sezonowe bagna.
Wydaje się, że mogą przystosować się do niemal każdej gęstej rodzimej grupy roślin, o ile ochrona i otwory są szeroko dostępne.
Najpopularniejszym wydaje się być otwarty, dojrzały las z szerokim wachlarzem przeplatania się gatunków drzew. W północno-wschodniej części Ameryki Północnej indyki są najbardziej obfite w drewnie liściastym z orzesznika dębowego (Quercus-Carya) i lasach dębu różowego (Quercus rubra), buka (Fagus grandifolia), czereśni (Prunus serotina) i jesionu białego (Fraxinus) americana).
Największe obszary występowania indyków w sekcjach Coastal Plain i Piemmont to przeplatanie się polan, gospodarstw i plantacji z najpopularniejszym siedliskiem wzdłuż głównych rzek oraz na bagnach cyprysowych (Taxodium distichum) i tupelo (Nyssa sylvatica).
Na płaskowyżach Appalachów i Cumberland ptaki zajmują mieszany las dębowy i sosnowy na południowych i zachodnich zboczach, dodatkowo orzesznik z różnymi podszytami.
Łysy cyprys i cukierki guma (Liquidambar styraciflua) bagna S. Floryda; dodatkowo drewno liściaste Cliftonia (wrzosiec) i dąb w północno-środkowej Florydzie.
Przestrzeń Lykes Fisheating Creek s. Na Florydzie aż 51% cyprysów, 12% hamaków z twardego drewna, 17% polan traw z odległym dębem (Quercus virginiana); gniazdują na sąsiednich preriach.
Autentycznym siedliskiem w tym miejscu była przede wszystkim sosna długolistna (Pinus palustris) z dębem indyczym (Quercus laevis) i sosną tartaczną (Pinus caribaea) „flatwoods”, obecnie głównie zmienioną przez plantacje sosny slash.
Zachowanie rasy dzikiego indyka
Lot
Niezależnie od wagi, dzikie indyki, w przeciwieństwie do ich udomowionych odpowiedników, są zwinnymi, szybkimi lotami. W najlepszym środowisku, jakim są otwarte lasy lub zalesione łąki, mogły latać pod osłoną i odkrywać okonie. Często latają blisko dna na nie więcej niż 400 m (1/4 mili).
Dzikie indyki mają doskonały wzrok, jednak ich wyobraźnia i przewidywanie mogą być bardzo słabe wieczorem.
Nie zobaczą drapieżnika, dopóki nie będzie za późno. O zmroku większość indyków udaje się w stronę drewna i grzędu skutecznie z dna, nawet na 16 metrów: bezpieczniej jest tam spać w większej liczbie niż grozić, że padnie ofiarą drapieżników polujących wieczorem.
Ze względu na to, że dzikie indyki nie migrują, w bardziej śnieżnych częściach siedliska gatunku, takich jak północno-wschodni, Skaliste góry, duża część Kanady i Środkowy zachód, niezwykle ważne jest, aby tego kurczaka nauczyło się wybierać gigantyczne drewno iglaste miejsce, w którym polecą na gałęzie i schronią się przed zamieciami.
Dzikie rasy indyków Wokalizacje
Indyki mają wiele wokalizacji: „gulgocze”, „gdakanie”, „klepie”, „mruczenie”, „jęki”, „ścinki”, „jęki”, „rechot” i „kee-kees”. Wczesną wiosną samce w wieku powyżej 1 roku (ogólnie znane jako gobblery lub tomy) i, często w mniejszym stopniu, samce młodsze niż 1-letnie (ogólnie znane jako jaziki) połykają, aby poinformować samice o swojej obecności i konkurujące samce.
Dzikie rasy indyków Żerujące
Dzikie rasy indyków są wszystkożerne, żerują na dnie lub wspinają się na krzewy i małe drewno do karmienia.
Lubią spożywać żołędzie, orzechy i różne żmudne maszty z różnorodnego drewna, a także leszczynę, kasztan, orzesznik i sosnę sosnową, a także różnorodne nasiona, jagody przypominające jałowiec i mącznicę lekarską, korzenie i robaki.
Indyki dodatkowo często pożerają płazy i małe gady przypominające jaszczurki i małe węże. Zauważono, że pisklęta zjadają owady, jagody i nasiona.
Dzikie indyki zwykle żerują na pastwiskach dla krów, zazwyczaj wracają do karmników dla kurczaków na podwórku i preferują pola uprawne po zbiorach, aby zebrać nasiona z dna.
Dodatkowo zidentyfikowano indyki, które zjadają wszystkie rodzaje traw.
Populacje indyków mogą osiągać olbrzymie liczby na małych obszarach ze względu na ich umiejętność żerowania na kilka rodzajów posiłków.
Wczesny poranek i późne popołudnie to określone okazje do spożycia.
Konstrukcja społeczna i krycie
Samce są poligamiczne, kojarzą się z dowolną liczbą kur. Samce dzikich indyków pokazują samice, nadymając pióra, rozpościerając ogony i przeciągając skrzydłami.
Te nawyki są najczęściej znane jako dumne. Ich głowy i szyje są wspaniale zabarwione na różowo, biało i niebiesko.
Kolor może się zmieniać wraz z temperamentem indyka, a stabilna biała głowa i szyja jest prawdopodobnie najbardziej podekscytowana.
Używają pożerania, bębnienia / buczenia i plucia jako wskaźników dominacji społecznej i przyciągania kobiet.
Zaloty rozpoczynają się w marcu i kwietniu, kiedy to jednak indyki gromadzą się zbiorowo na terenach zimowych.
Samce można było również zobaczyć w zalotach w zespołach, zwykle z dominującym samcem pożerającym, rozpościerającym pióra ogonowe (dumnie), bębnieniem / huczeniem i pluciem.
W badaniach zwykły dominujący samiec, który zabiegał o względy jako część pary samców, spłodził sześć dodatkowych jaj niż samce, które zabiegały o samotność.
Ocena genetyczna par samców występujących wspólnie ujawnia, że są oni zamkniętymi członkami rodziny, a połowa ich materiału genetycznego jest podobna.
Spekulacje stojące za zespołowymi zalotami są takie, że znacznie mniej dominujący samiec miałby większe prawdopodobieństwo przejścia obok wspólnego materiału genetycznego, niż gdyby był sam.
Po zakończeniu krycia samice szukają witryn gniazdowych.
Gniazda to płytkie, brudne zagłębienia porośnięte drzewiastą roślinnością.
Kury znoszą lęg po 10-14 jaj, często jedno dziennie.
Jaja są inkubowane przez co najmniej 28 dni. Pisklęta są przedkliniczne i przedkliniczne, opuszczają gniazdo po około 12-24 godzinach.
Rasy indyków dzikich Zasięg i mieszkańcy
Dziki indyk w USA w 1957 r. Rozciągał się od Arizony po południowo-wschodnią Oklahomę, a następnie przez Tennessee, Zachodnią Wirginię i Nowy Jork, a na południe do Florydy i Teksasu.
Wcześniej rozciągał się od północy do południowo-wschodniej Dakoty Południowej, południowego Wisconsin, południowego Ontario i południowo-zachodniego Maine.
A.O.U. Wytyczne dodatkowo opisywały skamieniałości z wyższego pliocenu w Kansas i plejstoceńskie skamieniałości szeroko od Nowego Meksyku po Pensylwanię i Florydę.
Indyk kalifornijski, Meleagris california, to wymarły gatunek indyka pochodzący z plejstocenu i wczesnego holocenu Kalifornii. Wymarło około 10 000 lat temu.
Obecni mieszkańcy kalifornijskich dzikich indyków wywodzą się z dzikiego ptactwa, które w latach 60. i 70. zostało ponownie sprowadzonych przez oficerów łownych z różnych obszarów.
Mnożyły się po 2000 roku, aby do 2015 roku stać się regularnym widokiem w przestrzeni East Bay.
Źródło
